Pak ditë më parë, Shtëpia e Bardhë njoftoi ekzekutimin me dron të Ayman al-Zawahiri, që konsiderohej një nga terroristët më të rrezikshëm në qarkullim që prej vrasjes së Osama bin Laden.
Sipas SHBA-së, Ayman al-Zawahiri u ekzekutua në një banesë ku fshihej në kryeqytetin e Afgatnistanit, Kabul, në një operacion tejet sekret.
Al-Zawahiri ka qenë kreu i Xhihadit Egjiptian një organizatë që sipas autoriteteve amerikane ka bashkëpunuar me Al Kaedën për shumë vite dhe ka organizuar sulme të shumta terroriste në mbarë botën.
Hashtag.al po sjell një shkrim të vitit 2001 nga Wall Street Journal ka ka hollësi interesante mbi vëllain e Ayman al-Zawahiri, Mohamed al-Zawahiri, i cili konsiderohet si një nga personat më të rëndësishëm të celulës terroriste që veproi në Shqipëri për disa vite deri në shkatërrimin e saj pas një operacioni të CIA-s në bashkëpunim me autoritetet shqiptare të kohës dhe SHIK-un, në atë që konsiderohet një nga operacionet më të suksesshme të agjencisë. Më poshtë shkrimi i plotë nga WSJ.
Nga Andrew Higgins dhe Christopher Cooper Stafi – Reporterët e The Wall Street Journal
TIRANE, Shqipëri – Ahmed Osman Saleh zbriti nga një minibus këtu në kryeqytetin shqiptar në korrik 1998 dhe pa atë që do ishte pamja e tij e fundit për tre ditë radhazi.
Teksa paguante shoferin, agjentët e sigurisë shqiptare hodhën një qese prej pëlhure të bardhë mbi kokën e Saleh, i lidhën gjymtyrët e tij me pranga plastike dhe e hodhën në pjesën e pasme të një kamionçine. Duke mbikëqyrur operacionin nga një makinë aty pranë ishin agjentë të Agjencisë Qendrore të Inteligjencës të SHBA-së.
Rrëmbyesit shqiptarë të zotit Saleh kaluan me shpejtësi në rrugë të prishura drejt një baze ajrore të braktisur 35 milje në veri të Tiranës. Atje, kujton një agjent i sigurimit shqiptar që mori pjesë, rojet e hodhën terroristin e vetërrëfyer me mjekër në dyshemenë e një banjoje pa dritare.
Pas dy ditësh marrje në pyetje nga agjentët e CIA-s dhe rrahje sporadike nga rojet shqiptare, zoti Saleh u fut në një aeroplan të ngarkuar nga CIA dhe u dërgua për në Kajro, sipas agjentit shqiptar dhe një rrëfimi të policisë egjiptiane të nxjerrë nga zoti Saleh në shtator 1998.
“Kam mbetur me sy të lidhur derisa dola nga avioni.” – tha zoti Saleh në rrëfimin, një dokument i shkruar në arabisht që ai e nënshkroi në fund.
Pati më shumë rrahje dhe tortura nga autoritetet egjiptiane. Dhe 18 muaj pasi u rrëmbye jashtë Kopshtit të Lojërave, një park për fëmijë në Tiranë, zoti Saleh u var në një oborr burgu egjiptian.
Sipas skenarit
Kapja e tij ishte një nga pesë personat e shënjestruar dhe mbikëqyrur nga agjentët amerikanë si pjesë e një operacioni të fshehtë të vitit 1998 për të dëbuar anëtarët e organizatës egjiptiane të Xhihadit në Kajro nga Ballkani. Në atë kohë, Xhihadi egjiptian po bashkohej me rrjetin e Osama bin Ladenit të Al Kaedës. Autoritetet amerikane e konsideruan qelizën e Tiranës një nga grupet terroriste më të rrezikshme në Evropë.
CIA ka refuzuar të pranojë operacionin e vitit 1998. Por privatisht, zyrtarët amerikanë e kanë përshkruar atë si një nga përpjekjet më të suksesshme kundër terrorizmit në analet e agjencisë së inteligjencës.
Sot, teksa administrata e Bushit e ka liruar interpretimin e rregullave për vrasjet e huaja dhe kufizimet e tjera të vendosura ndaj CIA-s në vitet 1970, roli klandestin i Amerikës në Shqipëri ndriçon disa nga pyetjet taktike dhe morale që shtrohen përpara në luftën globale kundër terrorizmit.
Bërja e kësaj lufte kundër armikut do të thotë bashkim me shërbimet e huaja të sigurisë që përfshihen në represion politik dhe i kushtojnë pak vëmendje të drejtave të njeriut. Duke autorizuar gjyqe speciale ushtarake për disa terroristë të kapur jashtë vendit, Presidenti Bush ka sinjalizuar se mbrojtja e drejtësisë së stilit amerikan nuk do vlejë për të gjithë.
Megjithëse u ekzekutua me shpejtësi, operacioni i CIA-s në Shqipëri nuk ishte aspak i pastër. Të paktën dy burra të shënjestruar nga amerikanët i shpëtuan kapjes. Një tjetër u qëllua për vdekje gjatë një përleshjeje me forcat shqiptare të sigurisë.
Një pjesëmarrës shqiptar në arrestimet e dhunshme kujtoi se një i moshuar në dukje i pafajshëm u rrëmbye në aeroportin e Tiranës dhe më pas u lidh dhe iu lidhën sytë. Plaku u mor në pyetje për disa ditë nga CIA para se të hidhej në një rrugë në qendër të qytetit.
Në deklaratat për avokatin e tyre në Egjipt, pesë burrat që u deportuan atje thanë se kishin vuajtur një lloj torture të përpunuar që ka qenë një shenjë dalluese e një fushate kundërterroriste egjiptiane dhjetëvjeçare.
Bill Harlow, një zëdhënës i CIA-s, tha se çdo sugjerim se ‘CIA ose ka marrë pjesë ose ka harruar’ në ndonjë nga operacionet e saj është ‘i gabuar’. Ai nuk pranoi të komentojë më tej.
Shqipëria është vend me shumicë myslimane, por kryesisht laike dhe pro-amerikane. Ajo ka shërbyer si një laborator për taktikat kundër terrorizmit që shmangen në Evropën Perëndimore, për shembull, ku qeveritë janë të kujdesshme që t’i japin CIA-s shumë liri veprimi dhe të pengojnë dërgimin e të dyshuarve në vendet që përdorin dënimin me vdekje.
Fatos Klosi, kreu i shërbimit inteligjent të Shqipërisë, pranoi se disa nga veprimet e agjencisë së tij, të ndërmarra me urdhër të CIA-s, ‘nuk ishin aq të justifikuara ligjërisht’. Por ai i mbrojti sipas nevojës.
“Ata na bindën të mos tregohemi të butë me terroristët.” – tha zoti Klosi, i cili mbikëqyri operacionin e vitit 1998.
Grupi i Tiranës i shkatërruar nga CIA ishte duke u krijuar prej vitesh. Anëtarët e tij, të cilët në fund ishin më shumë se 20, filluan të lëviznin brenda dhe jashtë Shqipërisë në fillim të viteve 1990.
Ata përfundimisht u bashkuan në atë që duket të ketë qenë një celulë klasike ‘e fjetur’: një grup i vetëmjaftueshëm, i ‘fshehur’, duke pritur një thirrje nga udhëheqja e tij për të filluar aktivitetet terroriste.
Përveç z. Saleh, një terrorist i vetëspërshkruar me një bombë në Kajro në vitin 1993, që i është veshur atij, anëtarët e celulës përfshinin një falsifikues të aftë dhe një propagandues të ri.
Shumica kishin kaluar kohë në Afganistan ose Pakistan, duke mësuar se si të trajtonin armët dhe eksplozivët. Udhëheqësi i Xhihadit egjiptian ishte Ayman Zawahri, një kirurg nga Kajro, i kthyer në luftëtar muxhahedin, i cili u bë krahu i djathtë i Osama bin Laden pasi grupi Xhihad u bashkua me Al Kaedën në 1998.
Marrja në pyetje e pesë anëtarëve të celulës së Tiranës nga autoritetet egjiptiane në verën dhe vjeshtën e vitit 1998, dhe gjyqi ushtarak që pasoi në Egjipt vitin e ardhshëm, prodhoi rreth 20,000 faqe transkripte rrëfimi dhe dokumente të tjera.
Rrëfimet me sa duket ishin të detyruara, gjë që mund të hidhte dyshime mbi besueshmërinë e disa deklaratave vetëinkriminuese. Por përshkrimet e të pandehurve për aktivitetet e tyre në përgjithësi janë në përputhje me ato të burimeve të tjera dhe ofrojnë një përshkrim të rrallë të detajuar të aktiviteteve të një celule terroriste myslimane.
‘Tokë pjellore’
Militantë islamikë dhe agjentë të CIA-s filluan të mbërrinin në Shqipëri pothuajse në të njëjtën kohë, kur regjimi doktrinar komunist i vendit u shemb në 1992. Të dy grupet e të huajve panë terren pjellor për zgjerim.
I pari që erdhi ishte Mohamed Zawahri, vëllai më i vogël i Ayman Zawahri. Zawahri më i ri punoi si inxhinier për Organizatën Islamike të Ndihmës, një nga më shumë se një duzinë organizatash bamirëse me bazë në Arabinë Saudite dhe shtete të tjera islamike që hapën zyra në Tiranë. Mohamed Zawahri ndihmoi anëtarët e tjerë të Xhihadit egjiptian të gjenin punë me bamirësi që po ndërtonin xhami, jetimore dhe klinika atje.
Ndërkohë, CIA gjeti strehë në ambasadën e re të SHBA-së, e cila u hap pas rënies së komunistëve. Agjentët e CIA-s i pajisën anëtarët e shërbimit të inteligjencës shqiptare, të njohur me inicialet SHIK, me pajisje për regjistrimin e telefonatave, si dhe mësime për teknikat e vëzhgimit, sipas operativëve aktualë dhe të dikurshëm të SHIK-ut.
CIA, e cila synonte të gjurmonte ekstremistët myslimanë në rajon, gjeti një partner të etur te Sali Berisha, një kardiolog i zgjedhur president i Shqipërisë në vitin 1992.
“Bashkëpunim total.” – kështu e përshkruan zoti Berisha marrëdhënien e tij me agjencinë e inteligjencës amerikane.
“Ata punonin në Shqipëri sikur të ishin në Nju Jork apo Uashington.” – shtoi ai.
Marrja e lejes për përgjimet ishte një punë e shpejtë, që kërkonte pak burokraci ligjore të zakonshme në SHBA. Z. Berisha vlerësoi se pothuajse dy të tretat e qindra bisedave telefonike të regjistruara në Shqipëri gjatë mandatit të tij pesëvjeçar si president ishin regjistruar me porosi të CIA-s.
Ndërsa CIA po organizohej, të njëjtën gjë bënte edhe Xhihadi egjiptian. Në janar 1993, Mohamed Zaëahri rekrutoi Mohamed Hassan Tita, një arkitekt dhe anëtar i Xhihadit, për të punuar në Organizatën Islamike të Ndihmës. I financuar nga Arabia Saudite, grupi kishte zyra në një ish-akademi të Partisë Komuniste, së bashku me grupet perëndimore të bamirësisë.
Brenda disa orësh pasi doli nga avioni nga Egjipti, z. Tita iu tha nga z. Zawahri se ai do të kishte një detyrë të veçantë: të mblidhte detyrimet nga punonjësit e organizatës bamirëse të Xhihadit në një masë prej 20% të pagës së tyre.
“Unë mendoj se të gjithë anëtarët e Xhihadit të punësuar në organizatë ishin të punësuar përmes Mohamed Zaëahri.” – tha z. Tita në rrëfimin e tij në 1998.
Nga mesi i viteve 1990, celula e Xhihadit egjiptian në Tiranë ishte rritur në 16 persona, sipas rrëfimit të Tita. Detyrimet e tij kushtonin rreth 1100 dollarë në muaj.
Ndërkohë, CIA mbikëqyri përzierjen e bamirësisë dhe militantizmit mysliman në kryeqytetin shqiptar. Agjentët e SHIK-ut që punuan me amerikanët thanë se CIA shqyrtoi me kujdes udhëtimet, telefonatat dhe kontaktet e punonjësve të ndryshëm të bamirësisë me lidhje të dyshuara me grupe ekstremiste nga Egjipti, Algjeria dhe vende të tjera.
Çdo disa ditë, një oficer i CIA-s nga Ambasada Amerikane mblidhte audio kasetat e bisedave telefonike që operativët e SHIK-ut regjistronin në pajisjet e furnizuara nga Amerika në një qendër sekrete përgjimi pranë postës qendrore të Tiranës. Duke qenë se pothuajse të gjitha bisedat ishin në arabisht, kasetat u kthyen në SHBA për përkthim, thanë agjentët e SHIK-ut.
Për pjesën më të madhe të viteve 1990, CIA dhe SHIK u kënaqën me vëzhgimin e terroristëve të dyshuar. Strategjia, tha ish-presidenti Berisha, ishte ‘jo për të pastruar Shqipërinë nga këta njerëz, por për t’i studiuar ata’.
Diplomatët dhe spiunët amerikanë shqetësoheshin se anëtarë të Xhihadit ose ekstremistë të tjerë myslimanë mund të sulmonin Ambasadën Amerikane në Tiranë, thanë zyrtarët e SHIK-ut. Në një rast në vitin 1993, amerikanët u alarmuan kur një militant i dyshuar islamik lëvizte vazhdimisht me makinë rreth ambasadës.
Në një incident tjetër, përgjimet telefonike morën një urdhër të dukshëm nga jashtë që udhëzonte një punonjës bamirësie myslimane që të ‘zgjidhte’ ambasadën. Një sulm nuk erdhi kurrë.
Në vitin 1994, CIA dërgoi një agjent në Tiranë për të mbikëqyrur stërvitjen e një njësie të re të SHIK-ut, dedikuar mbikëqyrjes së terroristëve të dyshuar, sipas zyrtarëve shqiptarë të sigurisë. Amerikani ishte një veteran i Vietnamit dhe fliste arabisht.
Duke vepruar jashtë një ish-akademie ushtarake në Tiranë, agjenti, i cili më vonë vdiq në një aksident automobilistik, sipas ish-nxënësve të tij shqiptarë, u mësoi rekrutëve se si të ndiqnin dhe mbikëqyrnin objektivat.
Kontingjenti i SHIK-ut, tha presidenti i atëhershëm Berisha, ‘ishte stërvitur nga CIA, e kryesuar nga CIA dhe e drejtuar nga CIA’. Disa agjentë shqiptarë edhe sot e kësaj dite ruajnë fotografitë e vëzhgimit që ata thanë se i kishin marrë nën tutelën e CIA-s.
Ndërsa aktiviteti i inteligjencës amerikane u rrit në mesin e viteve 1990, Xhihadi egjiptian zgjeroi rrjetin e tij në Shqipëri. Në shkurt 1996, z. Tita, mbledhësi i detyrimeve, i ofroi një punë zotit Saleh, njeriun të cilin më vonë e rrëmbyen pranë Kopshtit të Lojërave të Tiranës.
I kërkuar nga autoritetet egjiptiane në lidhje me një përpjekje të dështuar të vitit 1993 për të vrarë ish-kryeministrin egjiptian Atef Sedki, z. Saleh erdhi në Shqipëri me qëllimin në dukje për t’u mësuar Kur’anin fëmijëve të shkollës dhe për të drejtuar një jetimore myslimane.
Punësimi më i rëndësishëm i z. Tita ishte Shawki Salama Attiya, një falsifikator dhe instruktor në kampet e Al Kaedës të krijuar fillimisht në vitet 1980 për të stërvitur luftëtarët anti-sovjetikë në Afganistan. Djali i një marangozi në Kajro, zoti Attiya mbërriti në kampe në vitin 1990, shumë vonë për të luftuar kundër sovjetikëve, të cilët ishin larguar në vitin 1989. Por kjo nuk e zvogëloi entuziazmin e tij.
“Ne stërviteshim në sulmin e autobusëve turistikë.” – tha ai më vonë në rrëfimin e tij.
Instruktorët ‘na kanë thënë gjithmonë të përfytyronim se njerëzit në këta autobusë ishin turistë izraelitë’.
Duke mësuar falsifikimin
Në vitin 1994, z. Attiya e kishte zhvendosur familjen e tij në Sudan, asokohe qendra e Osama bin Laden dhe al Kaedës. Ai u bë nxënës te një ekspert falsifikimesh, duke mësuar se si falsifikonte pasaportat, një talent shumë i kërkuar nga militantët myslimanë.
“Unë u specializova në heqjen e vulave dhe vizave nga pasaportat dhe vendosjen e të rejave.” – tha ai në rrëfimin e tij në 1998. Shumica e asaj që ai tha në rrëfim u vërtetua nga gruaja e tij, Jihan Hassan Ahmed, e cila dha një deklaratë në policinë egjiptiane në vitin 1998, por nuk u torturua apo akuzua.
Pasi i dha vetes një diplomë të prodhimit të tij nga Universiteti prestigjioz Al-Azar në Kajro, zoti Attiya mbërriti në Shqipëri në gusht 1995, me një pasaportë false dhe një emër të ri, Magad Mustafa, tha ai në rrëfimin e tij. Puna e tij në jetimoren e Trashëgimisë Islame paguhej 700 dollarë në muaj.
Forca kryesore që tërhoqi operativët e Xhihadit egjiptian në Shqipëri në atë kohë ishte mundësia për të paguar punë me bamirësitë myslimane. Tema e financave të Xhihadit u shfaq gjatë një takimi në Sana, Jemen, në dhjetor 1995. Ayman Zawahri, udhëheqësi i Xhihadit, diskutoi një bombardim të suksesshëm atë vit të Ambasadës Egjiptiane në Pakistan. Pastaj, ai dha një lajm shkurajues: Xhihadi ishte gati të prishej.
“Këto janë kohë të këqija.” – tha ai, sipas rrëfimit të Ahmed Ibrahim al-Naggar, një anëtar i Xhihadit që mori pjesë në mbledhjen e Jemenit.
Një muaj pas konklavës, Xhihadi Egjiptian e pajisi zotin Naggar me një biletë avioni, një kompjuter laptop dhe 500 dollarë. Ai ndoqi zotërinjtë Attiya, Saleh dhe Tita në Tiranë. Një farmacist i stërvitur nga një lagje e varfër e Kajros, ai gjeti një punë me al-Haramein, një organizatë bamirëse saudite që vepron në një vilë trekatëshe në qendër të kryeqytetit të rrënuar të Shqipërisë.
Në prill 1996, tetë operativë të Xhihadit u mblodhën në një shtëpi në Tiranë për një festë agjërimi në fund të Ramazanit, muajit të shenjtë mysliman. Një udhëheqës i Xhihadit emëroi zotin Attiya shef të celulës së Tiranës dhe ‘theksoi nevojën që drejtuesit e Xhihadit të qëndrojnë së bashku’ kujtoi z. Tita në rrëfimin e tij të vitit 1998.
Kërcënimi për amerikanët nga Al Kaeda po bëhej më i qartë në atë kohë. Në qershor 1996, kazermat Khobar Toëers të marinsave amerikane në Arabinë Saudite u bombarduan në një sulm që i atribuohet grupit të bin Ladenit.
Në Shqipëri, CIA u përpoq të ruante marrëdhëniet e saj të kultivuara me kujdes me SHIK-un, ndërsa regjimi i zotit Berisha u lëkund. Zgjedhjet e majit 1996 u shoqëruan me dhunë dhe parregullsi votimi.
Megjithatë, në tetor 1996, gjashtë agjentë të SHIK-ut udhëtuan në Langley, Va., për një kurs njëjavor të CIA-s në vëzhgim të ofruar në një hotel Marriott pranë selisë së agjencisë, sipas shqiptarëve të njohur me vizitën.
Kushtet në Shqipëri u përkeqësuan në anarki në fillim të vitit 1997, pas rënies së një skeme të madhe investimi-piramidale. Protestuesit sulmuan një kolonë mjetesh qeveritare, boshatisën burgjet dhe sulmuan zyrat e SHIK-ut.
Në mes të trazirave, zoti Attiya mbajti një biznes të gjallë falsifikimesh. Dhe zoti Naggar filloi stërvitjen si propagandues, duke kultivuar kontakte me qendrën mediatike që Xhihadi Egjiptian drejtonte hapur në Londër. Në maj të vitit 1997, z. Naggar pa shkrimin e parë të tij të botuar. Një shkrim mbi jetën e Muhamedit në revistën ‘Call of Xhihad’.
Ngutia e re
Presidenti Berisha thirri zgjedhjet në qershor 1997, humbi dhe dha dorëheqjen. Qeveria e re ringjalli shpejt operacionet e vëzhgimit me CIA-n, të cilat ishin zbehur gjatë trazirave. Kishte një urgjencë të re në anën amerikane.
Planifikuesit ushtarakë amerikanë, të alarmuar nga përleshjet në rritje në Kosovën fqinje dhe duke marrë parasysh ndërhyrjen amerikane, donin që Shqipëria të spastrohej nga çdo ekstremist që mund të kërcënonte forcat amerikane.
Në vitin 1998, ndërsa SHIK-u zgjeroi përgjimin e tij me akoma më shumë pajisje amerikane, z. Attiya dhe z. Naggar nisën të bënin telefonata të shpeshta te Ayman Zawahri, lideri i Xhihadit egjiptian, që tashmë ishte bashkuar me Osama bin Laden në Afganistan, tha z.Attiya në rrëfimin e tij.
Celula e Tiranës mori lajmin për bashkimin e dy organizatave gjatë një telefonate nga komiteti i medias i Xhihadit në Londër, tha zoti Naggar në rrëfimin e tij. Xhihadi, i cili kishte synuar kryesisht qeverinë laike egjiptiane, tani do t’i bashkohej një sulmi më të gjerë ndaj amerikanëve, kujtoi zoti Naggar.
“Ka një përfitim të drejtpërdrejtë nga bashkimi i grupeve nën Bin Laden, fuqia financiare është më e rëndësishmja.” – tha zoti Naggar.
“Bashkimi me bin Ladenin është zgjidhja e vetme për të mbajtur gjallë organizatën e Xhihadit jashtë vendit.”
Me luftën në Kosovë që ishte afër dhe ringjalljen e Xhihadit, SHBA kaloi nga monitorimi i qelisë së Tiranës në shtypjen e saj. Në pranverën e vitit 1998, CIA i kërkoi Shqipërisë që të ndihmonte në grumbullimin e një duzine ekstremistësh që vepronin në vend, sipas operativëve aktualë dhe të dikurshëm të SHIK-ut. Egjipti gjithashtu u rekrutua për të ndihmuar me projektin, tregojnë të dhënat e gjykatës egjiptiane.
Shqiptarët ishin skeptikë se punëtorët myslimanë të bamirësisë përbënin një kërcënim serioz. Por kreu i SHIK-ut, zoti Klosi, kujtoi se u bind pas vizitës në selinë e CIA-s në Langley në pranverën e vitit 1998.
Rreth një duzinë agjentë amerikanë mbërritën në Shqipëri për të planifikuar arrestimet, sipas homologëve të tyre shqiptarë. Operativët e CIA-s dhe SHIK-ut shpenzuan tre muaj për të ideuar operacionin, shpesh herë duke u takuar në një sallë konferencash pranë zyrës së zotit Klosi.
Më 25 qershor 1998, qeveria egjiptiane lëshoi një urdhër arresti të paracaktuar për z. Attiya, falsifikuesin, dhe kërkoi dëbimin e tij. Shumica e kërkesave të tilla drejtuar vendeve perëndimore ishin injoruar në të kaluarën, tha Hisham Saraya, prokurori i përgjithshëm i Egjiptit në atë kohë. Por këto nuk ishin injoruar.
Atë ditë, teksa ngiste me makinën e tij ‘Audi’ të vitit 1986 në Tiranë, z. Attiya e gjeti veten duke u gjurmuar nga një makinë policie shqiptare dhe një automjet tjetër, kujton ai më vonë në rrëfimin e tij. Ai u ndalua dhe u arrestua.
Të njëjtën ditë, oficerët shqiptarë të sigurisë bastisën shtëpinë e tij dhe gjetën më shumë se 50 targa dhe vula të përdorura për të prodhuar viza false dhe dokumente të tjera false, sipas të dhënave të gjykatës nga gjyqi i tij i vitit 1999.
Disa ditë më vonë, ai u dërgua me pranga dhe sy të lidhur në bazën ajrore të braktisur, në veri të Tiranës.
“Aty më priste një avion privat.” – tha ai në rrëfimin e tij. Pasi mbërriti në Kajro, atij iu lidhën përsëri sytë dhe u dërgua në zyrat e sigurimit shtetëror të Egjiptit më 2 korrik 1998.
“Që atëherë, marrja në pyetje nuk kanë pushuar.” – tha ai.
Attiya më vonë i tha avokatit të tij, Hafez Abu-Saada, se gjatë marrjes në pyetje, ai iu nënshtrua goditjeve elektrike në organet e tij gjenitale, i varur nga gjymtyrët e tij, u zvarrit dhe u detyrua të qëndronte për orë të tëra në një qeli me ujë të ndotur. Z. Abu-Saada, i cili përfaqësonte të pesë anëtarët e celulës së Tiranës, më pas i regjistroi ankesat e tyre në një raport të publikuar.
Nga Tirana u dëbua edhe zoti Naggar. Ai u kap në korrik 1998 nga SHIK-u në një rrugë jashtë qytetit. Ai gjithashtu ishte i lidhur dhe me sy të lidhura dhe u kthye në shtëpi në një aeroplan të CIA-s. Në ankesat në rrëfimin e tij dhe avokatit të tij mbrojtës, z. Abu-Saada, z. Naggar tha se hetuesit e tij egjiptianë aplikonin rregullisht goditje elektrike në thithkat dhe penisin e tij.
Vëllai i zotit Naggar, Mohamed, tha në një intervistë se ai dhe të afërmit e tij gjithashtu – dhe vazhdojnë ende të jenë – të ngacmuar dhe torturuar nga policia egjiptiane. Ai tha se kishte pësuar thyerje të brinjëve dhe të mollëzave.
“Ata ndryshuan tiparet e mia.” – tha Mohamed Naggar, duke prekur fytyrën e tij.
Rreth dy javë pasi zotërinjtë Attiya dhe Naggar u deportuan në Egjipt, agjentët shqiptarë të sigurimit morën z. Tita, mbledhësin e detyrimeve, nga banesa e tij në Tiranë. Ia mbuluan kokën dhe e hipën në aeroplan.
“Pasi u arrestova, hetuesit egjiptianë më varën nga kyçet e duarve dhe më vunë energji elektrike në pjesë të këmbëve dhe shpinës.” – tha ai në rrëfimin e tij.
Ndërsa operacioni i CIA-s po i afrohej fundit, një gazetë arabe në Londër botoi një letër më 5 gusht 1998, të nënshkruar nga Fronti Ndërkombëtar Islamik për Xhihad. Letra zotohej për hakmarrje për lëvizjen kundër terrorizmit në Shqipëri, duke premtuar se do të hakmerrej kundër amerikanëve në një ‘gjuhë që ata do ta kuptojnë’.
Dy ditë më vonë, ambasadat e SHBA në Kenia dhe Tanzani u hodhën në erë, duke vrarë 224 njerëz. Hetuesit amerikanë ia atribuojnë sulmet me bomba në ambasadë Al Kaedës dhe tani besojnë se sulmet ishin planifikuar shumë më përpara.
Në atë kohë, zyrtarët amerikanë u tronditën mjaftueshëm për lidhjen e mundshme me arrestimet në Tiranë, saqë ata mbyllën Ambasadën e SHBA-së atje, duke e zhvendosur stafin në një kompleks më të sigurt.
Bombardimet e ambasadave nuk e penguan CIA-n të ndiqte z. Saleh në Tiranë. Në gusht, agjentët shqiptarë të sigurimit e kapën atë jashtë parkut të fëmijëve. Gjatë dy muajve të paraburgimit në Egjipt, ai u var me kokë poshtë në tavanin e qelisë dhe iu dha goditje elektrike, i tha ai avokatit të tij, z. Abu-Saada.
Gjithashtu u arrestua edhe Essam Abdel-Tawwab, një anëtar i Xhihadit egjiptian i cili kishte jetuar për një kohë në Tiranë përpara se të transferohej në Sofje, Bullgari. Ai gjithashtu më vonë i tha zotit Ebu-Saada se ishte torturuar. Prokurorët egjiptianë pranuan në dokumentet e gjykatës se kishin vërejtur një ‘plagë të rikuperuar’ në trupin e zotit Tawwab.
Gjyqi masiv
Anëtarët e Xhihadit të kthyer nga Ballkani u gjykuan nga ushtria egjiptiane në fillim të vitit 1999. Ndjekja penale e anëtarëve të celulës u zgjerua në një nga gjyqet masive më të mëdha ndonjëherë në vend të terroristëve të dyshuar islamikë.
Gjithsej, 107 persona u gjykuan në të ashtuquajturën Çështje të të kthyerve nga Shqipëria. Shumë prej tyre u grumbulluan në vend dhe nuk kishin lidhje të drejtpërdrejtë me Shqipërinë. Nuk ka ankesa nga gjykime të tilla.
Rreth 60 nga të pandehurit u gjykuan në mungesë, duke përfshirë Ayman dhe Mohamed Zawahri, të cilët u dënuan me vdekje. Ashtu si shoku i tij i Al Kaedës, Osama bin Laden, edhe Ayman Zawahri (U njoftua se u eliminua nga një sulm me dron amerikan para pak ditësh) mendohet nga zyrtarët amerikanë të jetë në arrati në Afganistan. Mohamed Zawahri supozohet të jetë gjithashtu atje.
Zotërinjtë Naggar dhe Saleh u varën në shkurt 2000 në lidhje me akuzat nga rastet e mëparshme të terrorit. Z. Attiya u dënua me burgim të përjetshëm. Z. Tita dhe Tawwab morën secili nga 10 vjet burg.
Zëdhënësi i presidentit egjiptian Nabil Osman tha për ndjekje të tilla masive: “Drejtësia është e shpejtë atje dhe ofron një parandalim më të mirë.”
Osman hodhi poshtë pretendimet për tortura nga anëtarët e qelisë së Tiranës, pa komentuar drejtpërdrejt mbi vlefshmërinë e tyre. Egjipti i lejon viktimat e supozuara të torturës të kërkojnë mjete juridike në gjykatën civile, tha ai. Anëtarët e qelizës së Tiranës, megjithatë, janë mbajtur pa asnjë mënyrë për të ngritur padi.
“Harrojini për pak të drejtat e njeriut.” – tha z. Osman.
“Ju duhet të ruani sigurinë e shumicës.”
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e WSJ
