Më 15 qershor, në një sallë konferencash në selinë e NATO-s në Bruksel, Sekretari i Mbrojtjes Lloyd Austin, i rrethuar nga komandantët e lartë të SHBA-së, u ul rreth një tavoline me homologun e tij ukrainas, të cilit iu bashkuan ndihmës nga Kievi. Dhoma ishte e rënduar nga diçka zhgënjyese që ndihej në ajër.
Austin, në baritonin e tij të qëllimshëm, pyeti ministrin ukrainas të Mbrojtjes Oleksii Reznikov për vendimmarrjen e Ukrainës në ditët e hapjes së kundërofensive të saj të shumëpritur, duke e ngacmuar atë se pse forcat e tij nuk po përdornin pajisje për pastrimin e minave në terren të furnizuara nga perëndimi për të mundësuar përdorimin më të madh të mjeteve të mekanizuara e blinduara si tanket e blindat.
Ose pse nuk përdornin tymin për të fshehur përparimet e tyre. Pavarësisht linjave të thella mbrojtëse të Rusisë, tha Austin, trupat e Kremlinit nuk ishin të pathyeshme.
Reznikov, një avokat tullac dhe me syze, tha se komandantët ushtarakë të Ukrainës ishin ata që i merrnin ato vendime. Por ai vuri në dukje se automjetet e blinduara të Ukrainës po shkatërroheshin nga helikopterët, dronët dhe artileria ruse në çdo përpjekje për të përparuar në fushëbetejë.
Pa mbështetje ajrore, tha ai, e vetmja mundësi ishte përdorimi i artilerisë për të bombarduar linjat ruse, për të zbritur nga automjetet e blinduara dhe për të vijuar në këmbë.
“Ne nuk mund të manovrojmë për shkak të densitetit të minave tokësore dhe pritat e tankeve,” tha Reznikov, sipas një zyrtari që ishte i pranishëm.
Oleksii Reznikov, në qendër, atëherë ministër i Mbrojtjes i Ukrainës, i shoqëruar nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s Jens Stoltenberg dhe Sekretari i Mbrojtjes i SHBA-së Lloyd Austin në një konferencë në Bruksel më 15 qershor
Takimi në Bruksel, më pak se dy javë pas fushatës, tregon se si një kundërofensivë nga e cila kishte shumë shpresa ka dështuar të japë grushtin e pritshëm, duke krijuar fërkime dhe hamendësime midis Uashingtonit dhe Kievit dhe duke ngritur pyetje më të thella në lidhje me aftësinë e Ukrainës për të rimarrë sasi vendimtare territori.
Ndërsa dimri afrohet dhe vijat e frontit ngrijnë në vend, zyrtarët më të lartë ushtarakë të Ukrainës pranojnë se lufta ka arritur në një ngërç.
Ky ekzaminim i drejtimit të kundërsulmit të Ukrainës është regjistruar në intervistat me më shumë se 30 zyrtarë të lartë nga Ukraina, Shtetet e Bashkuara dhe vendet evropiane. Ai ofron njohuri të reja dhe hollësi të paraportuara më parë në lidhje me përfshirjen e thellë të Amerikës në planifikimin ushtarak të kundërofensivës dhe faktorët që ndikuan në zhgënjimet e saj.
Pjesa e dytë e këtij rrëfimi me dy pjesë shqyrton se si u shpalos beteja në terren gjatë verës dhe vjeshtës, dhe të çarat në rritje midis Uashingtonit dhe Kievit. Disa nga zyrtarët folën në kushte anonimiteti.
Elementet kryesore që formësuan kundërsulmin dhe rezultatin fillestar përfshijnë:
- Oficerët ushtarakë ukrainas, amerikanë dhe britanikë zhvilluan tetë skica të mëdha luftarake në tryezë për të ndërtuar një plan fushate. Por Uashingtoni e llogariti gabimisht shkallën në të cilën forcat e Ukrainës mund të ktheheshin në një forcë luftarake të stilit perëndimor në një periudhë të shkurtër, veçanërisht pa i dhënë Kievit fuqi ajrore si pjesë përbërëse e ushtrive moderne.
- Zyrtarët amerikanë dhe ukrainas nuk pajtoheshin, edhe ashpër nganjëherë, mbi strategjinë, taktikat dhe kohën. Pentagoni donte që sulmi të fillonte në mes të prillit për të parandaluar Rusinë që të vijonte të forconte linjat e saj. Ukrainasit ngurruan, duke këmbëngulur se nuk ishin gati pa armë dhe stërvitje shtesë.
- Zyrtarët ushtarakë amerikanë kishin besim se një sulm frontal i mekanizuar në linjat ruse ishte i mundshëm me trupat dhe armët që kishte Ukraina. Simulimet arritën në përfundimin se forcat e Kievit, në rastin më të mirë, mund të arrinin në Detin Azov dhe të frenonin trupat ruse në jug në 60 deri në 90 ditë.
- Shtetet e Bashkuara mbrojtën një sulm të përqendruar përgjatë atij boshti jugor, por udhëheqja e Ukrainës besonte se forcat e saj duhej të sulmonin në tre pika të dallueshme përgjatë frontit 965 km, në jug drejt Melitopolit dhe Berdyansk në Detin Azov dhe në lindje drejt qytetit të sulmuar të Bakhmutit.
- Komuniteti i inteligjencës amerikane kishte një pikëpamje më të dobët se ushtria amerikane, duke vlerësuar se ofensiva kishte vetëm 50-50 mundësi suksesi duke pasur parasysh mbrojtjen e fortë dhe shumështresore që Rusia kishte ndërtuar gjatë dimrit dhe pranverës.
- Shumë në Ukrainë dhe Perëndim e nënvlerësuan aftësinë e Rusisë për t’u rikthyer nga fatkeqësitë e fushëbetejës dhe për të shfrytëzuar fuqitë e saj të përhershme: fuqinë punëtore, minierat dhe gatishmërinë për të sakrifikuar jetë në një shkallë që pak vende të tjera mund ta përballojnë.
- Ndërsa nisja e pritshme e ofensivës po afrohej, zyrtarët ushtarakë ukrainas kishin frikë se do pësonin humbje katastrofike, ndërsa zyrtarët amerikanë besonin se numri do ishte në fund të fundit më i lartë pa një sulm vendimtar.
Viti filloi me vendosmërinë perëndimore në kulmin e tij, forcat ukrainase me shumë besim dhe presidenti Volodymyr Zelensky parashikoi një fitore vendimtare. Por tani, ka pasiguri në të gjitha frontet. Morali në Ukrainë po bie.
Vëmendja ndërkombëtare është zhvendosur në Lindjen e Mesme. Edhe në mesin e mbështetësve të Ukrainës, ka një ngurrim politik në rritje për të kontribuar më shumë në një kauzë të pasigurt. Pothuajse në çdo pikë përgjatë frontit, pritshmëritë dhe rezultatet kanë ndryshuar pasi Ukraina është zhvendosur në një rrëshqitje të ngadaltë që ka rimarrë vetëm copa territori.
“Ne donim rezultate më të shpejta,” tha Zelensky në një intervistë me Associated Press javën e kaluar. “Nga kjo perspektivë, për fat të keq, ne nuk arritëm rezultatet e dëshiruara. Dhe ky është një fakt.”
Së bashku, të gjithë këta faktorë e bëjnë fitoren për Ukrainën shumë më pak të mundshme sesa vitet e luftës dhe shkatërrimit.
Muajt e tanishëm aspak bindës dhe shkurajues të fushatës paraqesin pyetje të kthjellta për mbështetësit perëndimorë të Kievit për të ardhmen, pasi Zelensky, i mbështetur nga një shumicë dërrmuese e ukrainasve, zotohet të luftojë derisa Ukraina të rivendosë kufijtë e vendosur në pavarësinë e saj të vitit 1991 nga Bashkimi Sovjetik.
“Kjo do marrë vite dhe shumë gjak,” tha një zyrtar britanik i sigurisë, nëse është edhe e mundur.
“A është Ukraina e gatshme për këtë? Cilat janë implikimet e fuqisë punëtore? Implikimet ekonomike? Implikimet për mbështetjen perëndimore?”
Viti do përfundojë tani me presidentin rus Vladimir Putin më të sigurt se kurrë se ai mund të presë një Perëndim të paqëndrueshëm dhe të thithë plotësisht territorin ukrainas tashmë të kapur nga trupat e tij.
Gjeneral Valery Zaluzhny, në qendër, komandanti i lartë ushtarak i Ukrainës, me zyrtarë të tjerë kyç në një ceremoni të 24 gushtit në Kiev për të përkujtuar 32-vjetorin e Pavarësisë së Ukrainës
Përgatitja e planit të betejës
Në një telefonatë në fund të vjeshtës 2022, pasi Kievi kishte fituar përsëri territorin në veri dhe jug, Austin foli me gjeneralin Valery Zaluzhny, komandantin e lartë ushtarak të Ukrainës, dhe e pyeti atë se çfarë do i duhej për një ofensivë pranverore. Zaluzhny u përgjigj se ai kishte nevojë për 1000 automjete të blinduara dhe nëntë brigada të reja, të stërvitura në Gjermani dhe të gatshme për betejë.
“Kam gëlltitur diçka që po më ngec në fyt,” tha Austin më vonë, sipas një zyrtari me njohuri për telefonatën.
“Kjo është pothuajse e pamundur,” u tha ai kolegëve.
Në muajt e parë të vitit 2023, zyrtarët ushtarakë nga Britania, Ukraina dhe Shtetet e Bashkuara përfunduan një seri stërvitjesh në një bazë të ushtrisë amerikane në Ëiesbaden, Gjermani, ku oficerët ukrainas ishin të përfshirë me një komandë të sapokrijuar përgjegjëse për mbështetjen e luftës së Kievit.
Sekuenca e tetë stërvitjeve të nivelit të lartë në tavolinë formoi shtyllën kurrizore për përpjekjet e mundësuara nga SHBA për të zhvilluar një plan të zbatueshëm, të hollësishëm të fushatës dhe për të përcaktuar se çfarë do duhej të siguronin kombet perëndimore për t’i dhënë asaj mjetet për të pasur sukses.
“Ne mblodhëm të gjithë aleatët dhe partnerët së bashku dhe me të vërtetë i shtrënguam fort për të marrë automjete shtesë të mekanizuara,” tha një zyrtar i lartë i mbrojtjes amerikane.
Gjatë simulimeve, secila prej të cilave zgjati disa ditë, pjesëmarrësit u caktuan të luanin rolin ose të forcave ruse – aftësitë dhe sjellja e të cilave u informuan nga inteligjenca ukrainase dhe aleate – ose trupat dhe komandantët ukrainas, performanca e të cilëve ishte e kufizuar nga realiteti me të cilin do përballeshin, me kufizime serioze në fuqi punëtore dhe municione.
Planifikuesit i zhvilluan stërvitjet duke përdorur softuer të specializuar për lojëra lufte dhe tabela Excel dhe, ndonjëherë, thjesht duke lëvizur copat në një hartë. Simulimet përfshinin ushtrime me përbërës më të vegjël ku secila përqendrohej në një element të veçantë të betejës – operacione sulmuese ose logjistikë. Më pas, përfundimet u kthyen në planin e fushatës në zhvillim.
Zyrtarë të lartë, duke përfshirë gjeneralin Mark A. Milley, atëherë kryetar i Shtabit të Përbashkët të SHBA-së, dhe Gjeneral Kolonelin Oleksandr Syrsky, komandant i forcave tokësore të Ukrainës, morën pjesë në disa nga simulimet dhe u informuan mbi rezultatet.
Gjeneral Kolonel Oleksandr Syrsky, komandant i forcave tokësore të Ukrainës, i cili ndoqi disa nga lojërat e luftës në Gjermani, planifikoi kundërsulmin e Ukrainës
Gjatë një vizite në Wiesbaden, Milley foli me trupat e operacioneve speciale ukrainase – të cilët po punonin me Beretat e Gjelbërta Amerikane – me shpresën për t’i frymëzuar ata përpara operacioneve në zonat e kontrolluara nga armiku.
“Nuk duhet të ketë asnjë rus që shkon të flejë pa e pyetur veten nëse mund t’i pritet fyti në mes të natës,” tha Milley, sipas një zyrtari me njohuri për ngjarjen.
“Duhet të ktheheni atje dhe të krijoni një fushatë lufte guerrile prapa linjave.”
Zyrtarët ukrainas shpresonin se ofensiva mund të rikrijonte suksesin e vjeshtës së vitit 2022, kur ata rimorën pjesë të rajonit të Kharkiv në verilindje dhe qytetin e Khersonit në jug, në një fushatë që befasoi edhe mbështetësit më të mëdhenj të Ukrainës. Përsëri, fokusi i tyre do ishte në më shumë se një vend.
Por zyrtarët perëndimorë thanë se simulimet e luftës konfirmuan vlerësimin e tyre se Ukrainës do t’i shërbente më së miri duke përqendruar forcat e saj në një objektiv të vetëm strategjik – një sulm masiv përmes zonave të kontrolluara nga Rusia deri në Detin Azov, duke shkëputur rrugën tokësore të Kremlinit nga Rusia në Krime, një linjë shumë e rëndësishme furnizimi.
Provat i dhanë Shteteve të Bashkuara mundësinë për t’u thënë në disa pika ukrainasve: “Ne e dimë që ju vërtet vërtet dëshironi ta bëni këtë, por nuk do funksionojë,” tha një ish-zyrtar amerikan.
Në fund të ditës, megjithatë, do ishin Zelensky, Zaluzhny dhe liderë të tjerë ukrainas që do merrnin vendimin, vuri në dukje ish-zyrtari.
Zyrtarët u përpoqën të caktonin probabilitete për skenarë të ndryshëm, duke përfshirë një kapitullim rus – i konsideruar si një “gjasë shumë e ulët” – ose një pengesë e madhe ukrainase që do krijonte një hapje për një kundërsulm të madh rus – gjithashtu një probabilitet i vogël.
“Atëherë ajo që keni është realiteti në mes, me shkallë suksesi,” tha një zyrtar britanik.
Skenari më optimist për prerjen e urës tokësore ishte 60 deri në 90 ditë. Stërvitjet parashikuan gjithashtu një luftë të vështirë dhe të përgjakshme, me humbje të ushtarëve dhe pajisjeve deri në 30 deri në 40 për qind, sipas zyrtarëve amerikanë.
Oficerët ushtarakë amerikanë kishin parë që viktimat ishin shumë më të ulëta se sa ishte parashikuar në betejat kryesore të Irakut dhe Afganistanit. Ata i konsideruan vlerësimet një pikënisje për planifikimin e kujdesit mjekësor dhe evakuimin e fushëbetejës, në mënyrë që humbjet të mos arrijnë kurrë nivelet e parashikuara.
Numrat “mund të jenë të qartë”, tha zyrtari i lartë i mbrojtjes amerikane.
“Por ato kurrë nuk janë aq të larta sa parashikohet, sepse ne e dimë se duhet të bëjmë gjëra për t’u siguruar që do ndodhë.”
Zyrtarët amerikanë gjithashtu besonin se më shumë trupa ukrainase do vriteshin përfundimisht nëse Kievi nuk arrinte të kryente një sulm vendimtar dhe konflikti do kthehej në një luftë të zgjatur.
Por ata e pranuan delikatesën e sugjerimit të një strategjie që do sillte humbje të konsiderueshme, pavarësisht nga shifra përfundimtare.
“Ishte e lehtë për ne t’u thoshim atyre në një stërvitje në tavolinë, ‘Mirë, ju duhet vetëm të përendroheni në një vend dhe të shtyni shumë fort’,” tha një zyrtar i lartë amerikan.
“Ata do humbnin shumë njerëz dhe do humbnin shumë pajisje.”
Këto zgjedhje, tha zyrtari i lartë, bëhen “shumë më të vështira në fushën e betejës”.
Për këtë, një zyrtar i lartë ushtarak ukrainas ra dakord. Lojërat e luftës “nuk funksionojnë”, tha zyrtari në retrospektivë, pjesërisht për shkak të teknologjisë së re që po shndërronte fushën e betejës.
Ushtarët ukrainas po bënin një luftë ndryshe nga çdo gjë që kishin përjetuar forcat e NATO-s: Një konflikt i madh konvencional, me llogore të stilit të Luftës së Parë Botërorre, të mbuluara nga dronët e gjithëpranishëm dhe mjete të tjera futuriste – dhe pa epërsinë ajrore që ushtria amerikane ka pasur në çdo konflikt modern që ka luftuar.
“Të gjitha këto metoda…mund t’i marrësh dhe t’i hedhësh tutje, e dnii?”, tha një zyrtar i lartë ukrainas për skenarët e lojërave të luftës.
“Dhe do i hedhim ato sepse nuk funksionon kështu tani.”
Qyteti i rrënuar lindor i Bakhmutit, të cilin zyrtarët ukrainas këmbëngulën ta përfshinin në kundërofensivë, nga frika se Rusia do merrte një përparësi më të gjerë atje
Mosmarrëveshjet rreth dislokimeve
Amerikanët kishin vënë në pikëpyetje prej kohësh mençurinë e vendimit të Kievit për të mbajtur forcat rreth qytetit të rrethuar lindor të Bakhmutit.
Ukrainasit e panë ndryshe.
“Bakhmut do qëndrojë” ishte bërë stenografi për krenarinë në rezistencën e ashpër të trupave të tyre kundër një armiku më të madh. Për muaj të tërë, artileria ruse dhe ukrainase e kishin pluhurosur qytetin. Ushtarët vranë dhe plagosën njëri-tjetrin me mijëra për të kapur territore të vogla në blloqet e qytetit.
Qyteti më në fund ra në duart e Rusisë në maj.
Zelensky, i mbështetur nga komandanti i tij i lartë, qëndroi i vendosur në lidhje me nevojën për të mbajtur një prani të madhe rreth Bakhmutit dhe për të goditur forcat ruse atje si pjesë e kundërofensive. Për këtë qëllim, Zaluzhny mbajti më shumë forca pranë Bakhmutit sesa në jug, duke përfshirë njësitë më me përvojë të vendit, vëzhguan me zhgënjim zyrtarët amerikanë.
Zyrtarët ukrainas argumentuan se ata duhej të mbanin një prani të fortë në zonën e Bakhmutit, sepse përndryshe Rusia do përpiqej të ripushtonte pjesë të rajonit të Kharkiv dhe të përparonte në Donetsk – një objektiv kryesor për Putinin, i cili dëshiron të pushtojë të gjithë atë rajon.
“Ne u thamë amerikanëve: ‘Nëse do merrnit vendet e gjeneralëve tanë, do shihni se nëse nuk e bëjmë Bakhmutin një pikë përplasjeje, rusët do e bëjnë”, tha një zyrtar i lartë ukrainas.
“Ne nuk mund ta lejojmë këtë të ndodhë.”
Përveç kësaj, Zaluzhny parashikoi ta bënte gjatësinë e frikshme të frontit prej 965 kilometrash një problem për Rusinë, sipas zyrtarit të lartë britanik. Gjenerali ukrainas donte të shpërndante forcën pushtuese shumë më të madhe të Rusisë – e panjohur me terrenin dhe tashmë përballë sfidave me moralin dhe logjistikën – për të zbehur fuqinë e saj luftarake.
Zyrtarët perëndimorë panë probleme me këtë qasje, e cila gjithashtu do zvogëlonte fuqinë e zjarrit të ushtrisë së Ukrainës në çdo pikë të vetme sulmi. Doktrina ushtarake perëndimore diktoi një shtytje të përqendruar drejt një objektivi të vetëm.
Megjithatë, amerikanët u dorëzuan.
“Ata e njohin terrenin. Ata i njohin rusët”, tha një zyrtar i lartë amerikan.
“Nuk është lufta jonë. Dhe na u desh të bindeshim përsëri në këtë.”
Prodhimi i predhave të artilerisë 155 mm në shkurt në Uzinën e Municioneve të Ushtrisë Scranton në Pensilvani. Prodhimi amerikan nuk mund të përmbushte nevojat e parashikuara të Ukrainës
Armët që i duheshin Kievit
Më 3 shkurt, Jake Sullivan, këshilltari për sigurinë kombëtare i Presidentit Biden, thirri së bashku zyrtarët më të lartë të administratës së sigurisë kombëtare për të rishikuar planin kundërsulmues.
Dhoma nëntokësore e Shtëpisë së Bardhë po rinovohej, kështu që nivelet më të larta të departamenteve të Shtetit, Mbrojtjes dhe Thesarit, së bashku me CIA-n, u mblodhën në një dhomë të sigurt konferencash në ndërtesën ngjitur të Zyrës Ekzekutive Eisenhower.
Shumica ishin tashmë të njohur me qasjen trepalëshe të Ukrainës. Qëllimi ishte që këshilltarët e lartë të Biden t’i shprehnin miratimin ose rezervat e tyre njëri-tjetrit dhe të përpiqeshin të arrinin konsensus mbi këshillat e tyre të përbashkëta për presidentin.
Pyetjet e bëra nga Sullivan ishin të thjeshta, tha një person që mori pjesë. Së pari, a mundet Uashingtoni dhe partnerët e tij ta përgatisin me sukses Ukrainën për të thyer mbrojtjen e fortifikuar të Rusisë?
Dhe pastaj, edhe nëse ukrainasit ishin të përgatitur, “a mund ta bënin ata në të vërtetë?”
Jake Sullivan, këshilltari i sigurisë kombëtare i Presidentit Biden, i cili udhëhoqi zyrtarët e lartë të administratës në rishikimin e planit kundërsulmues në përgatitje për informimin e presidentit
Milley, me hartat e tij të gjelbra gjithnjë të gatshme të Ukrainës, shfaqi qasjet e mundshme të sulmit dhe vendosjen e forcave ukrainase dhe ruse. Ai dhe Austin shpjeguan përfundimin e tyre se “Ukraina, për të qenë e suksesshme, duhej të luftonte në një mënyrë tjetër,” kujtoi një zyrtar i lartë i administratës i përfshirë ngushtë në planifikim.
Ushtria e Ukrainës, pas shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik, ishte bërë një forcë mbrojtëse. Që nga viti 2014, ajo ishte përqendruar në një luftë të ashpër, por të nivelit të ulët kundër forcave të mbështetura nga Rusia në rajonin lindor të Donbasit. Për të orkestruar një përparim në shkallë të gjerë do kërkonte një ndryshim të rëndësishëm në strukturën e forcës dhe taktikat e tij.
Planifikimi kërkonte një stërvitje më të gjerë dhe më të mirë perëndimore, që deri në atë pikë ishte përqendruar në mësimin e grupeve të vogla dhe individëve të përdornin armët e siguruara nga perëndimi.
Mijëra trupa do udhëzoheshin në Gjermani në formacione të mëdha dhe manovra të stilit amerikan në fushën e betejës, parimet e të cilave datonin në Luftën e Dytë Botërore. Për trupat amerikane, stërvitja në ato që njiheshin si operacione të “armëve të kombinuara” shpesh zgjati më shumë se një vit. Plani i Ukrainës propozoi ta kondensojë atë në disa muaj.
Në vend që të gjuanin artileri, më pas të “ecnin përpara” dhe të gjuanin më shumë, ukrainasit do “luftonin dhe gjuanin në të njëjtën kohë”, me brigada të sapostërvitura që do lëviznin përpara me mjete të blinduara dhe mbështetje artilerie “në një lloj mënyre simfonike” tha zyrtari i lartë i administratës.
Administrata Biden njoftoi në fillim të janarit se do dërgonte automjete luftarake Bradley; Britania pranoi të transferonte 14 tanke Challenger. Më vonë atë muaj, pas një njoftimi të hidhur të SHBA-së se do siguronte tanke më të përparuar Abrams M1 deri në vjeshtë, Gjermania dhe vendet e tjera të NATO-s premtuan qindra tanke Leopard të prodhimit gjerman, në kohë për kundërofensivën.
Një problem shumë më i madh ishte furnizimi me predha artilerie 155 mm, të cilat do t’i mundësonin Ukrainës të konkurronte me arsenalin e madh të artilerisë së Rusisë. Pentagoni llogariti se Kievit i duheshin 90,000 copë ose më shumë në muaj. Ndërsa prodhimi i SHBA-së po rritej, nuk kapte ende më shumë se një të dhjetën e numrit.
“Ishte thjesht matematikë,” tha ish-zyrtari i lartë.
“Në një çast të caktuar, ne thjesht nuk do ishim në gjendje t’i siguronim ato.”
Sullivan parashtroi mundësi të tjera. Koreja e Jugut kishte sasi masive të municioneve të ofruara nga SHBA-ja, por ligjet e saj ndalonin dërgimin e armëve në zonat e luftës. Pentagoni llogariti se rreth 330,000 predha 155 mm mund të transferoheshin nga ajri dhe deti brenda 41 ditëve nëse Seuli mund të bindej.
Zyrtarë të lartë të administratës kishin folur me homologët në Seul, të cilët ishin të hapur për sa kohë që dispozita ishte indirekte. Predhat filluan të rrjedhin në fillim të vitit, duke e bërë përfundimisht Korenë e Jugut një furnizues më të madh të municioneve të artilerisë për Ukrainën sesa të gjitha kombet evropiane së bashku.
Alternativa më e menjëhershme do përfshinte furnizimin e arsenalit të ushtrisë amerikane të predhave 155 mm, të cilat, ndryshe nga varianti i Koresë së Jugut, ishin të mbushura me municione thërrmuese. Pentagoni kishte mijëra prej tyre, që kishin zënë pluhur për dekada. Por Sekretari i Shtetit Antony Blinken nuk e pranoi.
Brenda kokave të këtyre predhave, të njohura zyrtarisht si Municione Konvencionale të Përmirësuara me Qëllime të Dyfishta, ose DPICM, ishin dhjetëra bomba që do shpërndaheshin në një zonë të gjerë.
Disa do dështonin në mënyrë të pashmangshme për të shpërthyer, duke paraqitur një rrezik afatgjatë për civilët, dhe 120 vende – duke përfshirë shumicën e aleatëve të SHBA-së, por jo Ukrainën apo Rusinë – kishin nënshkruar një traktat që i ndalonte ato. Dërgimi i tyre do t’i kushtonte Shteteve të Bashkuara një kapital moral në nivelin e luftës.
Përballë kundërshtimeve të forta të Blinken, Sullivan paraqiti shqyrtimin e DPICM-ve. Ata nuk do t’i referoheshin Bidenit për miratim, të paktën tani për tani.
Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky ishte mburrur në shkurt se viti 2023 do ishte një “vit fitoreje”. Deri në maj, kur u bë kjo foto, kundërofensiva nuk kishte filluar ende, pavarësisht shpresave të SHBA-së
A mund të fitojë Ukraina?
Me grupin që ra dakord që Shtetet e Bashkuara dhe aleatët mund të siguronin atë që ata besonin se ishin furnizimet dhe stërvitja e nevojshme për Ukrainën, Sullivan u përball me pjesën e dytë të ekuacionit: A mund të kishte sukses Ukraina?
Zelensky, në përvjetorin e parë të luftës në shkurt, ishte mburrur se viti 2023 do të ishte një “vit fitoreje”. Shefi i tij i inteligjencës kishte dekretuar se ukrainasit së shpejti do pushonin në Krime, gadishullin që Rusia e kishte aneksuar ilegalisht në vitin 2014. Por disa në qeverinë e SHBA-së ishin më pak se të sigurt.
Zyrtarët e inteligjencës amerikane, skeptikë ndaj entuziazmit të Pentagonit, vlerësuan mundësinë e suksesit jo më të mirë se 50-50. Vlerësimi i irritoi homologët e tyre të Departamentit të Mbrojtjes, veçanërisht ata në Komandën Evropiane të SHBA-së, të cilët kujtuan parashikimin e gabuar të spiunëve në ditët para pushtimit të vitit 2022 se Kievi do binte në duart e rusëve brenda disa ditësh.
Disa zyrtarë të mbrojtjes vunë re në mënyrë kaustike se optimizmi nuk ishte në ADN-në e zyrtarëve të inteligjencës – ata ishin “sytë” e qeverisë, tha ish-zyrtari i lartë, dhe ishte gjithmonë më e sigurt të vihej bast për dështimin.
“Një pjesë e tij ishte vetëm fakti i peshës së madhe të ushtrisë ruse,” pasqyroi më vonë në një intervistë drejtori i CIA-s, William J. Burns.
“Me gjithë paaftësinë e tyre në vitin e parë të luftës, ata kishin arritur të bënin një mobilizim të pjesshëm shambolik për të mbushur shumë boshllëqe në front. Në Zaporizhzhia” – linja kryesore e kundërsulmimit nëse ura tokësore do të shkëputej – “mund t’i shihnim ata të ndërtonin mbrojtje fikse vërtet mjaft të frikshme, të vështira për t’u depërtuar, vërtet të kushtueshme, vërtet të përgjakshme për ukrainasit.”
Ndoshta më shumë se çdo zyrtar tjetër i lartë, Burns, një ish-ambasador në Rusi, kishte udhëtuar disa herë në Kiev gjatë vitit të kaluar, ndonjëherë në fshehtësi, për t’u takuar me homologët e tij ukrainas, si dhe me Zelenskyn dhe zyrtarët e tij të lartë ushtarakë. Ai vlerësoi armën më të fuqishme të ukrainasve – vullnetin e tyre për të luftuar një kërcënim ekzistencial.
“Ju keni vënë zemrën në të,” tha Burns për shpresat e tij për të ndihmuar Ukrainën të ketë sukses. “Por vlerësimi ynë më i gjerë i inteligjencës ishte se kjo do ishte një pengesë vërtet e vështirë.”
Presidenti Biden me ekipin e tij të sigurisë kombëtare në tetor. Zyrtarët e inteligjencës amerikane, më pak entuziastë se Pentagoni, e kishin vlerësuar mundësinë e suksesit në kundërofensivë jo më të mirë se 50-50
Dy javë pasi Sullivan dhe të tjerët informuan presidentin, një raport sekret i përditësuar i inteligjencës vlerësoi se sfidat e grumbullimit të trupave, municioneve dhe pajisjeve do nënkuptonin se Ukraina ndoshta do ishte “shumë larg” nga qëllimet e saj kundërsulmuese.
Perëndimi deri më tani kishte kundërshtuar të plotësonte kërkesën e Ukrainës për avionë luftarakë dhe Sistemin Raketor Taktik të Ushtrisë, ose ATACMS, të cilat mund të arrinin objektiva më larg vijave ruse, dhe për të cilat ukrainasit mendonin se kishin nevojë për të goditur vendet kryesore të komandës dhe furnizimit rus.
“Ju nuk do kaloni brenda natës nga një ushtri e trashëguar post-sovjetike në ushtrinë amerikane të vitit 2023”, tha një zyrtar i lartë i inteligjencës perëndimore.
“Është marrëzi për disa të presin që ju mund t’u jepni atyre gjëra dhe kjo do ndryshojë mënyrën se si ata luftojnë.”
Zyrtarët ushtarakë amerikanë nuk e kundërshtuan se do ishte një luftë e përgjakshme. Në fillim të vitit 2023, ata e dinin se rreth 130,000 trupa ukrainase ishin plagosur ose vrarë në luftë, duke përfshirë shumë nga ushtarët më të mirë të vendit. Disa komandantë ukrainas tashmë po shprehnin dyshime për fushatën e ardhshme, duke përmendur numrin e trupave që nuk kishin përvojë në fushën e betejës.
Megjithatë, Pentagoni kishte punuar ngushtë gjithashtu me forcat ukrainase. Zyrtarët i kishin parë ata të luftonin me guxim dhe kishin mbikëqyrur përpjekjet për t’u pajisur me sasi të mëdha armësh të sofistikuara. Zyrtarët ushtarakë amerikanë argumentuan se vlerësimet e inteligjencës dështuan për të llogaritur fuqinë e zjarrit të armatimit të sapoardhur, si dhe vullnetin e ukrainasve për të fituar.
“Plani që ata ekzekutuan ishte plotësisht i realizueshëm me forcën që kishin, në afatin kohor që ne kishim planifikuar”, tha një zyrtar i lartë ushtarak amerikan.
Austin e dinte se koha shtesë për stërvitje në taktika dhe pajisje të reja do ishte e dobishme, por se Ukraina nuk e kishte atë luks.
“Në një botë të përkryer, ju keni një zgjedhje. Ju vazhdoni të thoni, ‘Dua të duhen edhe gjashtë muaj të tjerë për t’u stërvitur dhe të ndihem rehat për këtë’, tha ai në një intervistë. “Mendimi im është se ata nuk kishin zgjedhje. Ata ishin në luftë për jetën e tyre.”
Gjenerali Sergei Surovikin, majtas, i njohur si “Gjenerali Armageddon”, u emërua për të udhëhequr luftën e Rusisë në Ukrainë pas humbjeve kryesore në fund të vitit 2022. Këtu ai shihet me Ministrin e Mbrojtjes Sergei Shoigu, në qendër
Rusia bëhet gati
Në mars, Rusia ishte tashmë shumë muaj në përgatitjen e mbrojtjes së saj, duke ndërtuar kilometra e kilometra pengesa, llogore dhe mbrojtje të tjera në të gjithë frontin në pritje të kundërsulmit të Ukrainës.
Pas humbjeve therëse në rajonin e Kharkiv dhe Kherson në vjeshtën e vitit 2022, Rusia dukej se po ndryshonte. Putin emëroi gjeneralin Sergei Surovikin – i njohur si “Gjeneral Armagedon” për taktikat e tij të pamëshirshme në Siri – për të udhëhequr luftën e Rusisë në Ukrainë, duke u përqendruar në gërmimin logoreve në vend se të marrë më shumë territor.
Në muajt pas pushtimit të vitit 2022, llogoret ruse ishin bazike – gropa të prirura për përmbytje, në vijë të drejtë, të mbiquajtur “vijat e kufomave”, sipas Ruslan Leviev, një analist dhe bashkëthemelues i Ekipit të Inteligjencës së Konfliktit, i cili ka gjurmuar veprimet e ushtrisë ruse në Ukrainë që nga viti 2014.
Por Rusia u përshtat ndërsa lufta po vijonte, duke gërmuar llogore më të thata dhe zigzage që mbronin më mirë ushtarët nga granatimet. Ndërsa llogoret përfundimisht u bënë më të sofistikuara, ato u hapën në pyje për të ofruar mjete më të mira për mbrojtësit që të tërhiqen në rast nevoje, tha Leviev. Rusët ndërtuan tunele midis pozicioneve për të frenuar përdorimin e gjerë të dronëve nga Ukraina, shtoi ai.
Llogoret ishin pjesë e mbrojtjeve me shumë shtresa që përfshinin fusha të dendura të minuara, piramida betoni të njohura si dhëmbët e dragoit dhe kanale antitank. Nëse fushat e minuara do nxirreshin jashtë loje, forcat ruse kishin sisteme raketash për t’i rivënë minat.
Ndryshe nga përpjekjet sulmuese të Rusisë në fillim të luftës, këto mbrojtje ndoqën standardet sovjetike të manualeve shkollore.
“Ky është një rast kur ata kanë zbatuar doktrinën e tyre,” tha një zyrtar i lartë i inteligjencës perëndimore.
Konstantin Yefremov, një ish-oficer me divizionin e 42-të të motorizuar të Rusisë, i cili ishte stacionuar në Zaporizhzhia në vitin 2022, kujtoi se Rusia kishte pajisjet dhe fuqinë gërmuese të nevojshme për të ndërtuar një mur të fortë kundër sulmit.
“Ushtria e Putinit po përjeton mungesë të armëve të ndryshme, por pavarësisht kësaj ka mina sat ë hanë qentë,” tha Yefremov në një intervistë pasi u arratis në Perëndim.
“Ata kanë miliona të tilla, si mina antitank ashtu edhe kundër personit.”
Varfëria, dëshpërimi dhe frika e dhjetëra mijëra ushtarëve rusë të rekrutuar i bënë ata një fuqi punëtore ideale.
“Gjithçka që ju nevojitet është pushteti skllavërues,” tha ai.
“Dhe akoma më shumë, ushtarët rusë të gradave të ulta e dinë se po ndërtojnë llogore dhe mbrojtje të tjera për veten e tyre, për të shpëtuar lëkurën e tyre.”
Përveç kësaj, në një taktikë të përdorur si në Luftën e Parë Botërore ashtu edhe në në të Dytën, Surovikin do vendoste njësi bllokuese pas trupave ruse për t’i parandaluar ata të tërhiqen, ndonjëherë nën kërcënimin e vdekjes.
Mundësitë e tyre ishin “ose të vdisnin nga njësitë tona ose nga të tyret”, tha koloneli i policisë ukrainase Oleksandr Netrebko, komandanti i një brigade policie të sapoformuar që lufton pranë Bakhmutit.
Megjithatë, ndërkohë që Rusia kishte shumë më tepër trupa, një arsenal më të fortë ushtarak dhe ajo që një zyrtar amerikan tha se ishte “thjesht një gatishmëri për të duruar humbje vërtet dramatike”, zyrtarët amerikanë e dinin se ajo kishte gjithashtu dobësi serioze.
Në fillim të vitit 2023, rreth 200,000 ushtarë rusë ishin vrarë ose plagosur, vlerësuan agjencitë e inteligjencës amerikane, duke përfshirë shumë komando të stërvitur. Trupat zëvendësuese që u futën me shpejtësi në Ukrainë nuk kishin përvojë. Ndryshimet e drejtuesve në terren kishte dëmtuar komandën dhe kontrollin.
Humbjet e pajisjeve ishin po aq tronditëse: më shumë se 2,000 tanke, rreth 4,000 automjete të blinduara luftarake dhe të paktën 75 avionë, sipas një dokumenti të Pentagonit të zbuluar në platformën në rrjet Discord në pranverë.
Vlerësimi ishte se forca ruse ishte e pamjaftueshme për të mbrojtur çdo linjë konflikti. Por nëse Ukraina nuk fillonte shpejt, Kremlini mund të plotësonte deficitet brenda një viti, ose më pak nëse merrte më shumë ndihmë nga jashtë nga vendet mike si Irani dhe Koreja e Veriut.
Ishte e domosdoshme, argumentuan zyrtarët amerikanë, që Ukraina të niste kundërsulmin.
Stoltenberg dhe Zelensky i NATO-s flasin në një konferencë të përbashkët shtypi në Kiev pasi Stoltenberg bëri një udhëtim të paralajmëruar në kryeqytetin ukrainas në prill
Më shumë trupa, më shumë armë
Në fund të prillit, Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg bëri një udhëtim të paparalajmëruar për të takuar Zelenskyn në Kiev. Stoltenberg, një ish-kryeministër norvegjez, ishte në qytet për të diskutuar përgatitjet për samitin e NATO-s në korrik, duke përfshirë edhe shtytjen e Kievit për t’u bashkuar me aleancën.
Por gjatë një drekë pune me një grusht ministrash dhe ndihmësish, biseda u kthye në përgatitjen për kundërsulm – si po shkonin gjërat dhe çfarë mbetej për të bërë.
Stoltenberg, që nisej të nesërmen në Gjermani për një takim të Grupit të Kontaktit të Mbrojtjes së Ukrainës, një konsorcium prej rreth 50 vendesh që ofrojnë armatim dhe mbështetje të tjera për Kievin – pyeti për përpjekjet për të pajisur dhe stërvitur brigadat ukrainase deri në fund të prillit, sipas dy njerëz të njohur me bisedimet.
Zelensky raportoi se ushtria ukrainase priste që brigadat të ishin gati në 80 ose 85 për qind deri në fund të muajit, thanë njerëzit. Kjo dukej në kundërshtim me pritshmëritë amerikane që Ukraina duhet të ishte tashmë gati për të nisur.
Udhëheqësi ukrainas theksoi gjithashtu se trupat e tij duhej të mbanin lindjen për të ndaluar Rusinë nga zhvendosja e forcave për të bllokuar kundërofensivën jugore të Kievit. Për të mbrojtur lindjen duke shtyrë gjithashtu në jug, tha ai, Ukrainës i duheshin më shumë brigada, kujtuan të dy njerëzit.
Qyteti i kontrolluar nga Rusia i Mariupol, në Detin Azov. Me kundërsulmin e saj, Ukraina synoi të rimarrë pjesë të jugut të vendit
Zyrtarët ukrainas gjithashtu vijuan të argumentojnë se një arsenal i zgjeruar ishte thelbësor për aftësinë e tyre për të pasur sukses. Vetëm në maj, në prag të betejës, Britania njoftoi se do siguronte raketa me rreze më të gjatë “Storm Shadow”. Por një refren tjetër thelbësor nga Ukraina ishte se atyre iu kërkua të luftonin në një mënyrë që asnjë vend i NATO-s nuk do ta mendonte kurrë – pa fuqi efektive në ajër.
Siç theksoi një ish-zyrtar i lartë ukrainas, avionët luftarakë të vjetër MiG-29 të vendit të tij mund të zbulonin objektivat brenda një rrezeje prej 65 kilometrash dhe të gjuanin në një largësi prej 30 kilometrash. Ndërkohë, avionët Su-35 të Rusisë, mund të identifikonin objektivat më shumë se 145 kilometra larg dhe t’i rrëzonin ato deri në 120 kilometra larg.
“Përfytyroni një MiG dhe një Su-35 në qiell. Ne nuk i shohim ata ndërsa ata na shohin ne. Ne nuk mund t’i arrijmë ndërsa ata mund të na arrijnë ne,” tha zyrtari.
“Kjo është arsyeja pse ne luftuam kaq shumë për të pasur avionët F-16.”
Zyrtarët amerikanë theksuan se edhe disa prej avionëve 60 milionë dollarësh do konsumonin fonde që mund të shkonin shumë më tej në blerjen e automjeteve, mbrojtjes ajrore ose municionit. Për më tepër, thanë ata, avionët nuk do siguronin epërsinë ajrore që dëshironin ukrainasit.
“Nëse do mund të stërvitnit një grup pilotësh F-16 në tre muaj, ata do të ishin rrëzuar në ditën e parë, sepse mbrojtja ajrore ruse në Ukrainë është shumë e fuqishme dhe shumë e aftë”, tha një zyrtar i lartë i mbrojtjes.
Biden më në fund u dorëzua në maj dhe dha lejen e kërkuar për kombet evropiane për t’i dhuruar Ukrainës avonët F-16-të e tyre të prodhuar në SHBA. Por stërvitja e pilotëve dhe shpërndarja e avionëve do kërkonte një vit ose më shumë, shumë kohë për të bërë një ndryshim në luftën e ardhshme.
Ushtarët ukrainas përgatiten të heqin një minë antitank gjatë një stërvitjeje të korrikut në rajonin Dnipro, edhe pse trupat po luftonin për të përparuar në fushat e minuara nga rusët në kundërsulmin më në jug
Kievi ngurron
Deri në maj, shqetësimi po rritej brenda administratës Biden dhe mes mbështetësve aleatë. Sipas planifikimit, Ukraina duhet të kishte nisur tashmë operacionet e saj. Për sa i përket ushtrisë amerikane, dritarja e mundësive po zvogëlohej me shpejtësi.
Inteligjenca gjatë dimrit kishte treguar se mbrojtja ruse ishte relativisht e dobët dhe kryesisht pa drejtues, dhe se morali ishte i ulët në mesin e trupave ruse pas humbjeve të tyre në Kharkiv dhe Kherson. Inteligjenca amerikane vlerësoi se oficerët e lartë rusë mendonin se perspektivat ishin të zymta.
Por ky vlerësim po ndryshonte shpejt. Qëllimi kishte qenë goditja përpara se Moska të ishte gati, dhe ushtria amerikane ishte përpjekur që nga mesi i prillit për të lëvizur ukrainasit.
“Na u dhanë data. Na u dhanë shumë data”, tha një zyrtar i lartë i qeverisë amerikane.
“Kemi pasur prillin, majin, qershorin. Thjesht po vonohej.”
Ndërkohë, mbrojtja e armikut po thellohej. Zyrtarët ushtarakë amerikanë u tronditën kur panë që forcat ruse i përdorën ato javë në prill dhe maj për të vënë sasi të konsiderueshme minash shtesë, një zhvillim që zyrtarët besonin se do e bënte përparimin e trupave ukrainase në thelb më të vështirë.
Uashingtoni po shqetësohej gjithashtu se ukrainasit po shpenzonin shumë predha artilerie, kryesisht rreth Bakhmutit, që nevojiteshin për kundërsulm.
Ndërsa maji filloi, amerikanëve iu dukej se gatishmëria e Kievit gjatë lojërave të luftës dhe stërvitjes, ishte ngadalësuar papritur – se kishte “një lloj ndryshimi në psikologji” ku ata arritën në skaj dhe më pas të gjitha papritmas po mendoni; “Epo, le të kontrollojmë tre herë, të sigurohemi që jemi komod’, tha një zyrtar i administratës që ishte pjesë e planifikimit. “Por ata po na thoshin prej gati një muaji…” Ne jemi gati të shkojmë. Ne jemi gati të shkojmë.”
Disa zyrtarë të lartë amerikanë besonin se nuk kishte prova përfundimtare se vonesa kishte ndryshuar mundësitë e Ukrainës për sukses. Të tjerë pane të dhëna të qarta se Kremlini kishte shfrytëzuar me sukses periudhën e përkohshme përgjatë asaj që besonte se do ishte linja e sulmit të Kievit.
Austin dëshmon në një seancë dëgjimore të Senatit më 1 tetor për ndihmën e mëtejshme të SHBA-së për Ukrainën. Përpara kundërsulmit, ukrainasit ngritën shqetësime për sasinë dhe cilësinë e pajisjeve të ofruara; Zyrtarët amerikanë nuk u pajtuan
Në Ukrainë, po krijohej një lloj tjetër zhgënjimi.
“Kur kishim një afat kohor të llogaritur, plani ishte që të fillonim operacionin në maj,” tha një ish-zyrtar i lartë ukrainas i cili ishte thellësisht i përfshirë në planifikim
“Megjithatë, shumë gjëra ndodhën. Pajisjet e premtuara u dorëzuan me vonesë ose mbërritën të papërshtatshme për luftim,” thanë ukrainasit.
“Shumë armë që po vijnë tani, ishin të rëndësishme vitin e kaluar,” tha zyrtari i lartë ushtarak ukrainas. Më e rëndësishmja, tha ai, ata kishin marrë vetëm 15 për qind të armëve të kërkuara – si makineritë e pastrimit të minave (MCLC) – të nevojshme për të ekzekutuar planin e tyre për të hapur kalimet nëpër fushat e minuara.
E megjithatë, zyrtari i lartë ushtarak ukrainas kujtoi, amerikanët po ankoheshin për një fillim të vonuar dhe ende ankoheshin se sa trupa Ukraina po i kushtonte Bakhmutit.
Zyrtarët amerikanë mohuan me forcë se ukrainasit nuk i kishin marrë të gjitha armatimet që u ishin premtuar. Lista e dëshirave të Ukrainës mund të ketë qenë shumë më e madhe, e pranuan amerikanët, por në kohën kur filloi ofensiva, ata kishin marrë gati dy duzina MCLC, më shumë se 40 rula dhe ekskavatorë, 1000 silurë Bangalore dhe më shumë se 80,000 granata tymuese. Zaluzhny kishte kërkuar 1000 automjete të blinduara; Pentagoni përfundimisht dërgoi 1500.
“Ata morën gjithçka që u premtuan, në kohë,” tha një zyrtar i lartë amerikan. Në disa raste, thanë zyrtarët, Ukraina dështoi të vendoste pajisjet e duhura për ofensivën, duke i mbajtur ato në rezervë ose duke ia ndarë ato njësive që nuk ishin pjesë e sulmit.
Pastaj ishte moti. Shkrirja e borës dhe shirat e dendur që i kthejnë pjesë të Ukrainës në një baltovinë të rëndë çdo pranverë, kishin ardhur vonë dhe zgjatën më shumë se zakonisht.
Në mesin e vitit 2022, kur filloi të menduarit për një kundërofensivë, “askush nuk e dinte parashikimin e motit”, tha ish-zyrtari i lartë ukrainas.
Kjo do të thoshte se ishte e paqartë se kur rrafshnaltat e sheshta dhe toka e zezë e pasur e Ukrainës juglindore, e cila mund të vepronte si një mastiç ngjitës për çizmet e ushtarëve dhe gomat e mjeteve, do të thaheshin gjatë verës. Ukrainasit e kuptuan pasigurinë sepse ata, ndryshe nga amerikanët, jetonin atje.
Ndërsa përgatitjet u përshpejtuan, shqetësimet e zyrtarëve ukrainas u bënë më të mprehta, duke shpërthyer në një takim të papërcaktuar në bazën Ramstein në Gjermani në prill, kur zëvendësi i Zaluzhny, Mykhailo Zabrodskyi, bëri një thirrje emocionale për ndihmë.
“Na vjen keq, por disa nga automjetet që morëm janë të papërshtatshme për luftim,” i tha Zabrodskyi-Sekretarit amerikan të Mbrojtjes Austin dhe ndihmësve të tij, sipas një ish-zyrtari të lartë ukrainas. Ai tha se mjetet Bradley dhe tanket Leopard kishin thyer ose kishin humbur zinxhirët.
Një ushtar ukrainas qëndron në një llogore në rajonin e Zaporizhzhia rreth një muaj pas kundërofensivës. Pavarësisht disa arritjeve të hershme, forcat e Kievit së shpejti do e ndalnin përparimin
Mjeteve luftarake gjermane Marder u mungonin aparatet radio; ata nuk ishin asgjë më shumë se kuti hekuri me zinxhirë – të padobishme nëse nuk mund të komunikonin me njësitë e tyre, tha ai. Zyrtarët ukrainas thanë se njësive për kundërsulm nuk kishin mjete të mjaftueshme për çminim dhe evakuim.
Austin shikoi gjeneralin Christopher Cavoli, komandantin më të lartë të SHBA-së për Evropën, dhe Gjeneralin Antonio Aguto, kreun e Grupit të Ndihmës për Sigurinë-Ukrainë, të dy të ulur pranë tij. Ata thanë se do e verifikonin këtë pretendim.
Pentagoni arriti në përfundimin se forcat ukrainase nuk po arrinin të stërvitnin dhe mirëmbanin siç duhet të gjitha pajisjet pasi u morën. Austin e udhëzoi Aguton të punonte më intensivisht me homologët e tij ukrainas për mirëmbajtjen.
“Edhe nëse dorëzoni 1,300 automjete që funksionojnë mirë, do ketë disa që do prishen midis kohës që i merrni në dorëzim dhe kohës kur ata hyjnë në betejë”, tha një zyrtar i lartë i mbrojtjes.
Deri më 1 qershor, nivelet e larta të Komandës Evropiane të SHBA-së dhe Pentagonit ishin të frustruar dhe u ndjenë sikur po merrnin pak përgjigje. Ndoshta ukrainasit u trembën nga viktimat e mundshme? Ndoshta ka pasur mosmarrëveshje politike brenda udhëheqjes ukrainase, apo probleme përgjatë zinxhirit komandues?
Kundërofensiva më në fund filloi në fillim të qershorit. Disa njësi ukrainase shënuan shpejt fitime të vogla, duke rimarrë fshatrat e rajonit Zaporizhzhia në jug të Velyka Novosilka, 130 kilometra nga bregu i Detit Azov. Por diku tjetër, as armët dhe stërvitjet perëndimore nuk mund të mbronin plotësisht forcat ukrainase nga fuqia ndëshkuese ruse.
Kur trupat nga Brigada e 37-të e Zbulimit provuan të përparojnë, ata, si njësitë gjetkë, menjëherë ndjenë forcën e taktikave ruse. Që në minutat e para të sulmit të tyre, ata u pushtuan nga zjarri i mortajave që shpoi automjetet e tyre të blinduara franceze AMX-10 RC. Zjarri i tyre i artilerisë nuk u materializua siç pritej.
Ushtarët u zvarritën nga automjetet e djegura. Në një njësi, 30 nga 50 ushtarë u kapën, u plagosën ose u vranë. Humbjet e pajisjeve të Ukrainës në ditët e para përfshinin 20 automjete luftarake Bradley dhe gjashtë tanke Leopard të prodhimit gjerman.
Këto përballje të para ranë si një rrufe në mesin e oficerëve në qendrën komanduese të Zaluzhny, duke ngjallur një pyetje në mendjet e tyre: A ishte strategjia e gabuar?
*Redaktimi i reportazhit nga Peter Finn dhe David M. Herszenhorn. Redaktimi i projektit nga Reem Akkad. Grafika nga Laris Karklis. Redaktimi grafik nga Samuel Granados. Foto ilustrime nga Emily Sabens. Redaktimi i fotografisë nga Olivier Laurent. Redaktimi i kopjes nga Martha Murdock.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e Washington Post
Përgatiti për Hashtag.al, Klodian Manjani
