Një studim i ri i vrimës së zezë supermasive më të afërt që ushqehet në mënyrë aktive ka zbuluar se fenomeni hapësinor lëshon flluska radioje të cilat shtrihen në hapësira të gjera kur ushqehet me gaz.
Në një artikull të botuar në ‘Nature Astronomy’ më 22 dhjetor, Dr. Benjamin McKinley nga Universiteti Curtin i Qendrës Ndërkombëtare për Kërkimet e Radio-Astronomisë (ICRAR), i cili udhëhoqi studimin, tha se kjo pamje ‘më gjithëpërfshirëse’ deri më sot tregon të vërtetën e shkallë së shqetësimit në hapësirë të shkaktuar kur vrimat e zeza supermasive ushqehen.
Hulumtimi i McKinley ofron pamjet më të mira deri më tani të radiogalaktikës fqinje më të afërt të Tokës, Centaurus A, një sistem yjor i vendosur 12 milionë vite dritë larg me një vrimë të zezë në qendër.
Pamjet e kapura nga teleskopi Murchison Widefield Array (MWA) në pjesën e jashtme të Australisë tregojnë flluska radioje të cilat krijohen kur vrimat e zeza ushqehen me gaz që bie dhe nxjerr materialin me shpejtësi afër dritës.
Këto flluska radio – ose ‘lobe’, siç njihen nga astronomët – duket se janë 48 herë më të mëdha se sa vetë galaktika pritëse dhe aktualisht shtrihen tetë gradë në të gjithë qiellin, afërsisht gjatësia e 16 hënave të Tokës të vendosura krah për krah.
Lobet formojnë ‘një disk rreth vrimës së zezë, dhe ndërsa lënda shkëputet duke shkuar pranë vrimës së zezë, ‘avionë’ të fuqishëm formohen në të dyja anët e diskut, duke nxjerrë pjesën më të madhe të materialit përsëri në hapësirë, në distanca ndoshta më të mëdha se një milion vite dritë’, tha McKinley.
Ai pretendoi se ky hulumtim kapërcen kufizimet e studimeve ekzistuese.
“Vëzhgimet e mëparshme radio nuk mund të përballonin shkëlqimin e tejskajshëm dhe hollësitë e zonës më të madhe që rrethonte galaktikën, por pamja jonë e re i kapërcen këto kufizime.” – vuri në dukje shkencëtari.
