Giovanna Botteri
Nga Aida Baro
Giovanna Botteri është një gazetare italiane, aktualisht reportere e Rai-t në Pekin. Kohët e fundit është përfolur shumë nëpër rrjetet sociale jo për aftësitë e saj profesionale, por për “look”-un e saj jo fort të përshtatshëm, veshjet e zeza dhe flokët e pakrehur nga dora e një parukiereje (mundësisht me nam).
Megjithatë, me qetësinë dhe sigurinë e një gruaje të fortë, me profesionalizmin e një gazetareje të vërtetë, ajo përgjigjet:
“Do të më pëlqente që gjithë kjo ngjarje, pavarësisht nga unë, të shndërrohej në një diskutim të vërtetë, madje, edhe agresiv, për raportin me imazhin që kanë ose do të duhej të kishin sipas kushedi ç’kriteresh gazetaret, sidomos ato të televizionit. Këtu në Pekin, ndjek gjithnjë BBC-në, që konsiderohet një prej rrjeteve televizive më të mira e më të besueshme të botës. Ndër gazetaret e BBC-së ka të reja, të moshuara, të bardha, të zeza, bojëkafe e të verdha. Të bukura e të shëmtuara, të dobëta apo të shëndosha. Me rrudha, bythë, hundë e veshë të mëdhenj. Madje, është njëra që jep motin, së cilës i mungon një pjesë e krahut. Dhe askush nuk bën zë, askush nuk komenton, ata që janë në shtëpi thjesht dëgjojnë se ç’kanë për të thënë ato. Sepse është e vetmja gjë që ka rëndësi dhe që pritet nga një gazetare. Do të më pëlqente që ne të gjitha të synojmë drejt një objektivi, të paktën, si ky. Për të flakur tutje modele idiote, anakronike, që s’kanë më arsye të ekzistojnë.”
Dhe në një prononcim tjetër:
“Kam 40 bluza, të gjitha njësoj, blu ose të zeza, me jakë V. Punoj si dreqi gjithë ditën e perëndisë, jam gjithnjë me ngut, s’kam kohë të mendoj për veshjen. Qetësohuni, se i ndërroj përditë dhe i laj. Flokët? Doemos që s’i kam sikur kam dalë nga parukeria, por them se jam grua normale. Merrem me gazetari, jo me spektakle. Zëre se jam asociale, aspak mondane dhe këto “vëmendje” më bezdisin. Kur më thonë që paskam përfunduar te “Striscia la notizia” nuk arrij të mbyll sy. Jam unë ajo që duhet të tregoj, dhe jo të bëhem subjekt i rrëfimit”.
Por kush është Giovanna Botteri?
Në 1991 raportonte nga Rusia për t’i treguar botës shembjen e Bashkimit Sovjetik dhe në Kroaci gjatë shpërthimit të luftës për pavarësi. Ka qenë reportere gjatë bombardimit në ish-Jugosllavi. Ka qenë në Iran, në Afrikën e Jugut e Algjeri, ka përcjellë drejtpërdrejt dramën e eksodit të shqiptarëve. Ka raportuar për luftën në Afganistan, për luftën e Gjirit Persik, për marrjen e Bagdadit dhe përmbysjen e Sadam Huseinit. Në 12 vitet që pasuan ka qenë korrespondente e Rai-t në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Së fundi, në moshën 61-vjeçare, ndërsa shumë kolegë të tjerë të saj u tërhoqën, pranoi një tjetër sfidë të madhe profesionale: të tregonte se çfarë ndodhte në Kinë, atje, në zemër të saj, në Pekin, mu në mes të pandemisë. Ka treguar se ç’ndodhte atje brenda, ashtu siç ka bërë prej 30 vjetësh, me profesionalizëm, me një aftësi rrëfimi dhe empati të patëdytë në gazetarinë italiane.
Dhe së fundi, por jo më pak e rëndësishme, vlen të kuptojmë se ku bëhet gazetaria e vërtetë, ku mbaron gazetarja e ku fillon spikerja televizive nëpër televizionet tona mondane.
