10 ditë më parë, pak para orës 03:00 të mëngjesit të së enjtes, kur të shtëna me armë ndodhën në Rosario, Argjentinë.
Kërcitja e plumbave është bërë një kolonë zanore dëshpëruese e njohur në qytetin e dytë më të madh të Argjentinës. Ajo që e bëri këtë incident të ndryshëm ishte objektivi: një supermarket Unico në perëndim të qytetit, një zinxhir supermarketesh në pronësi të José Roçuzzo, vjehrrit të Lionel Messit.
Për të nënvizuar se ky nuk ishte sulm i rastësishëm, kishte mbetur një shënim së bashku me 14 vrimat e plumbave në pjesën e përparme të dyqanit. Ishte e thjeshtë dhe rrëqethëse: “Messi, ne po të presim”.
Messi, i cili ka lindur në Rosario dhe është rritur atje, ka pohuar prej kohësh se donte ta përfundonte karrierën e tij si lojtar te Newell’s Old Boys, së bashku me klubin më të famshëm të qytetit Rosario Central ku nisi rrugëtimi i tij i futbollit si fëmijë. Por ai mesazh – i përcjellë në mënyrë kaq brutale – e ka bërë me siguri atë shpresë një ëndërr.
Hetimet për sulmin në dyqanin e Roccuzzo – në të cilin askush nuk u lëndua – janë duke vazhduar. Një hipotezë është se është kryer nga një bandë trafikantësh droge, tjetra tregon policinë e korruptuar.
Në rast se kërcënimi vërtetohet se është nga një prej bandave të narkotikëve të qytetit, çfarë synojnë të bëjnë? Hipoteza më e fortë është se ata po kërkojnë vëmendje para së gjithash dhe për të frikësuar. Pasja e Messit si shënjestër i tregon botës se sa të fuqishëm janë ata në Rosario, se askush nuk është jashtë rrezes të tyre. Janë pasojat e kërcënimit, po aq sa edhe vetë kërcënimi, ato që janë të rëndësishme.
Rosario, një port i madh ku anijet që mbanin drithë nga Pampa Húmeda përreth – kullotat pjellore në Argjentinën lindore – do niseshin nëpërmjet lumit të fuqishëm Parana, tani numëron kokainën e kultivuar në Bolivi dhe ‘paketuar’ në Paraguaj si një nga eksportet e saj me rritje më të shpejtë. Fushat jashtë Rosarios ‘bombardohen’ rregullisht nga avionë të paregjistruar, të cilët hedhin ngarkesa kokaine që më pas mblidhen dhe fshihen në fushat e misrit.
Me rritjen e numrit dhe fuqisë së trafikantëve, janë shtuar edhe bandat dhe dhuna që vjen me ta. Shkalla e vrasjeve të Rosarios prej 22 për 100,000 banorë është pesë herë më e lartë se mesatarja kombëtare dhe vrasjet janë bërë gjithnjë e më brutale dhe në dukje të rastësishme.
Vetëm muajin e kaluar, Lorenzo Altamirano, një mësues muzike dhe xhongler 28-vjeçar, ishte duke ecur në shtëpi pas provave me miqtë e tij në grupin punk Bombas de Rabia, kur një makinë ndaloi pranë tij dhe e mori me vete. Pak minuta më vonë, ai u gjet i vdekur në hyrje të stadiumit Newell, që mban emrin e Marcelo Bielsas, ish-trajnerit të Leeds United, Athletic Bilbao dhe Argjentinës.
Altamirano – i cili nuk kishte lidhje të njohura me drogën apo dhunën – ishte përdorur si një ‘kufomë lajmëtare’ nga një bandë droge, me një letër të vendosur me trupin e tij. Pas vrasjes, ministri i Sigurisë Kombëtare, Aníbal Fernández, thjesht deklaroi: “Narcos kanë fituar”.
Edhe në një vend që është ngurtësuar ndaj dhunës së bandave, ishte një frazë që tronditi shumë njerëz deri në palcë.
Pablo Javkin, kryebashkiaku i qendrës së majtë së Rosarios, shkoi në supermarketin Unico në vazhdën e sulmit për të rinovuar lutjen e tij drejtuar presidentit të Argjentinës, Alberto Fernandez, për më shumë burime federale për të luftuar bandat e drogës, megjithëse ai vetë ka gjithashtu ka qenë objektiv i kërcënimeve. Në të njëjtin mesazh që kërcënonte Messin, personat e armatosur shtuan: “Javkin është gjithashtu një trafikant droge, kështu që ai nuk do të kujdeset për ju”.
Messi nuk ka komentuar sulmin. Ai u largua nga Rosario në vitin 2000, vetëm 13 vjeç, por qyteti mbetet afër zemrës së tij.
Josep Maria Minguella, trajneri dhe agjenti që lehtësoi nënshkrimin e Barcelonës me Messin dhe Diego Maradona para tij, vëren se theksi i Messit nuk ndryshoi në Spanjën e tij të adoptuar.
“Ai nuk flet as si argjentinas: ai ende flet si një Rosarino”, thotë Minguella.
Messi kthehet çdo vit në La Bajada, lagjen e klasës punëtore ku ai u rrit dhe që tani është pushtuar nga dhuna e në Kentucky Country Club në Funes, në periferi të Rosarios. Atje nuk ka nevojë për truproje.
Por nocioni që Messi të kthehet përgjithmonë në Rosario duket gjithnjë e më i largët në vazhdën e ngjarjeve të javës së kaluar. Fituesi i Kupës së Botës e ka kaluar shumicën e viteve të tij të fundit ose në Gava, një qytet i qetë në bregdetin e Mesdheut rreth gjysmë ore nga Barcelona, ose në zonat më luksoze të Parisit.
Pasi u largua nga Argjentina si një 13-vjeçar, Messi është në thelb një evropian, edhe pse lidhja e tij me vendin e tij të lindjes mbetet e fortë, veçanërisht pas fushatës triumfuese të Kupës së Botës në Katar në dhjetor. Dhe mbi të gjitha është baba i tre fëmijëve.
A dëshiron vërtet t’i përballë ata me stresin dhe rrezikun e të jetuarit në një qytet të përfshirë në një luftë kundër trafikantëve të drogës, vetëm për të përmbushur një nocion romantik të karrierës së tij që po i afrohet fundit?
“Dhuna e drogës në Rosario dhe kërcënimi mafioz ndaj Messit padyshim që goditi vijën e ‘markës’ Rosario dhe të ‘markës’ së Argjentinës”, tha Andy Stalman, një ekspert argjentinas i marketingut dhe pronar i agjencisë Totem, për The Athletic.
“Messi është një nga pesë personalitetet më të njohura dhe më të dashura në planet, le të mos e harrojmë këtë. Kjo do të ndikojë negativisht në të dy markat dhe mund të sjellë shumë pasoja, shqetësime dhe frikë në mesin e vizitorëve dhe turistëve të mundshëm.”
Messi e di se vendimet e tij – në të vërtetë, prania e tij e thjeshtë, veçanërisht pas Katarit – kanë implikime politike. Nëse javët pas Botërorit do të ishin në vetvete një ndeshje futbolli, mund të thuhet se ai ia kushtoi pjesën e parë qeverisë peroniste dhe gjysmën e dytë ish-presidentit Mauricio Macri.
Në dhjetor, duke u kthyer nga Katari me Kupën e Botës, Messi dhe shokët e tij vendosën se nuk do vizitonin Casa Rosada, pallatin presidencial në Buenos Aires, për t’i dhënë Presidentit Fernández një foto me trofeun.
Dy muaj më vonë, në FIFA Best Awards, Messi zgjodhi të shfaqej në një foto me Mauricio Macri, ish-presidentin argjentinas të qendrës së djathtë, i cili tani drejton fondacionin zyrtar të organit qeverisës botëror.
Macri, i cili për 12 vjet ishte edhe president i Boca Juniors, u bë i vetmi politikan argjentinas i njohur që kishte një foto me Messin.
Këto manovra, në një vit në të cilin opozita ka një shans shumë të mirë për të përzënë peronistët nga qeveria, nuk janë gjë e vogël: pas vitesh në të cilat ai u pa me dyshim nga një pjesë e shoqërisë argjentinase, pjesërisht falë vendimit për t’u larguar nga vendi në një moshë kaq të re, Messi tani është një figurë me ndikim të madh. Çdo politikan do ta dëshironte atë në anën e tij.
Messi nuk ka gjasa të shkojë më tej se një foto. Politika, në fund të fundit, nuk i intereson veçanërisht dhe sigurisht jo kur karriera e tij futbollistike nuk ka përfunduar ende.
Ajo solli në mendje historitë e Amador Bernabéu, gjyshit të Gerard Piqué dhe njeriu i fortë i FC Barcelona, duke iu afruar adoleshentit Messi dhe duke përsëritur një ofertë që i ishte bërë tashmë disa herë më parë: të premtonte të ardhmen e tij ndërkombëtare te Spanja.
Përgjigja e Messit atëherë dhe në çdo rast tjetër ishte e paqartë: “Jo, ëndrra ime është të luaj për Argjentinën”.
Ajo ëndërr u përmbush shpejt; fitorja e Kupës së Botës mori pak më shumë kohë, por tani edhe kjo është kryer.
Nocioni i kthimit në Rosario, qyteti që dikur e quajti shtëpi, me siguri u hodh në erë nga ato 14 plumba të qëlluara në një supermarket 10 ditë më parë.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e The Athletic
