Një studim i ADN-së mitokondriale tregon për të paktën dy valë emigrimi që lidhin Amerikën, Kinën dhe Japoninë, njëra gjatë epokës së fundit të akullnajave dhe tjetra ndërsa akulli filloi të tërhiqej.
Ekipi hulumtues gjurmoi një linjë themeluese të rrallë të amerikanëve vendas përgjatë kontinenteve dhe kohës, duke parë ADN-në mitokondriale të trashëguar përmes femrave.
Duke përdorur 100,000 mostra bashkëkohore dhe 15,000 mostra të lashta, ekipi ishte në gjendje të identifikonte 216 individë bashkëkohorë dhe 39 individë të lashtë që ndanin të njëjtën linjë, duke hartuar rrugët e degëzimit të saj duke përdorur datimin me karbon dhe duke krahasuar mutacionet e marra gjatë rrugës. “Prejardhja aziatike e amerikanëve vendas është më e ndërlikuar se sa ishte treguar më parë,” tha në një deklaratë antropologu molekular në Akademinë Kineze të Shkencave, Yu-Chun Li.
“Përveç burimeve stërgjyshore të përshkruara më parë në Siberi dhe Azinë Juglindore, ne tregojmë se edhe Kina veriore bregdetare ka kontribuar në grupin gjenetik të Amerikanëve Vendas.”
Sipas ekipit, “ngjarja e parë e rrezatimit” ndodhi midis 19,500 dhe 26,000 vjet më parë, ndërsa kushtet e ftohta në Kinën veriore bregdetare ishin të papërshtatshme për njerëzit. E dyta ndodhi midis 19,000 dhe 11,500 vjet më parë, ndërsa popullsia njerëzore në botë u zgjerua dhe eksploroi kushte klimatike më të mira.
Çuditërisht, në të dy rastet, ata besojnë se njerëzit e lashtë shkuan në Amerikë nëpërmjet bregdetit të Paqësorit, dhe jo nëpërmjet Urës Tokësore të Beringut – tokë e thatë që lidhte Siberinë dhe Alaskën gjatë Epokës së fundit të Akullnajave – siç ishte hipotezuar më parë.
Bazuar në analizën e emigrimit të tyre përtej kontinentit dhe krahasimeve të majave të shigjetave dhe shtizave të ndërtuara në mënyrë të ngjashme, është sugjeruar që popujt Paleolitikë të Kinës dhe Japonisë udhëtuan përgjatë bregut verior të Oqeanit Paqësor derisa arritën në bregdetin veriperëndimor të Amerikës së Veriut.
Duke pasur parasysh lidhjet, disa sugjeruan që Amerikanët Vendas ishin pasardhës të popullit Jomon të Japonisë, megjithëse një studim i kohëve të fundit gjenetik zbuloi se ky ka të ngjarë të mos jetë rasti. Ky studim i ri, në vend të kësaj, zbuloi se ngjashmëritë mund të vijnë nga një linjë e përbashkët.
“Në periudhën e Pleistocenit Terminal, mikro-tehet japoneze, të cilat shfaqin ngjashmëri me ato në Azinë Verilindore (përfshirë Kinën Veriore), shfaqin veçori të përbashkëta me majat bashkëkohore me bisht nga vendet fillestare Jomon,” shpjegon ekipi në studimin e tyre.
“E rëndësishmja, majat me bisht ishin të shpërndara mirë rreth bregut të Paqësorit nga Japonia në Amerikën e Jugut me ngjashmëri të ngushta me njëra-tjetrën. Zbulimet e fundit mbi majat e shigjetave me bisht në Amerikën e Veriut, tregojnë ngjashmëri më të ngushtë me majat e shogjetave pa brazdë në Japoni sesa me ato në Azinë Veriore. Ne ia atribuojmë këtë ngjashmëri teknologjisë Paleolitike, si dhe marrëdhënieve filogjenetike të nën-linjave D4h në Kinë, Amerikë dhe Japoni, një lidhjeje të mundshme të Pleistocenit midis këtyre rajoneve.”
Ekipi zbuloi gjithashtu se njerëzit nga Kina veriore bregdetare udhëtuan drejt Japonisë, shkruan IFL.
“Ne u befasuam kur zbuluam se ky burim stërgjyshor kontribuoi edhe në grupin gjenetik japonez, veçanërisht Ainus-it Vendas,” shtoi Li.
“Kjo sugjeron që lidhja e Pleistocenit midis Amerikës, Kinës dhe Japonisë nuk ishte e kufizuar vetëm në kulturë, por edhe në gjenetikë”.
