Edhe pse skllevërit në qytetin e lashtë romak të Pompeit trajtoheshin si “vegla që flasin”, gërmimet e fundit arkeologjike tregojnë se disa prej tyre kishin një ushqim më cilësor sesa një pjesë e madhe e popullsisë së lirë. Këtë fakt e bëri të ditur të premten Ministria Italiane e Kulturës, duke iu referuar zbulimeve të reja.
Në katin përdhes të zonës së shërbëtorëve të një vile luksoze në Civita Giuliana, një periferi në veri të Pompeit antik, arkeologët zbuluan amfora (enë balte) që përmbanin fasule fava, si edhe një tas të madh me fruta, mes tyre dardha, mollë dhe sorbs – fruta tipike të zonave malore – thuhet në deklaratën zyrtare.
Skllevërit banonin në hapësira të vogla dhe të mbipopulluara në katin e parë të vilës, në dhoma me sipërfaqe rreth 16 metra katrorë, ku jetonin deri në tre persona dhe ku kushtet higjienike ishin të këqija, me prani edhe të minjve. Megjithatë, arkeologët besojnë se dieta e tyre ishte përmirësuar qëllimisht për të ruajtur shëndetin dhe produktivitetin e tyre, theksohet më tej në deklaratë.
“Skllevërit e vilave përreth Pompeit mund të ushqeheshin më mirë sesa shumë qytetarë që formalisht ishin të lirë, por familjet e të cilëve nuk kishin as mjetet minimale për të mbijetuar dhe shpesh detyroheshin të kërkonin lëmoshë nga elitat e qytetit,” thuhet në njoftimin e ministrisë. Në të kundërt, shtresat e zakonshme punëtore të shoqërisë romake zakonisht mbështeteshin në një dietë të thjeshtë, kryesisht me bazë gruri.
Këto zbulime, sipas Drejtorit të Parkut Arkeologjik të Pompeit, Gabriel Zuchtriegel, nxjerrin në pah “absurditetin e sistemit të skllavërisë në botën e lashtë”, duke kujtuar se romakët i konsideronin skllevërit si instrumentum vocale, ose “vegla që flasin”.
Qyteti dikur i pasur dhe i gjallë i Pompeit, pranë Napolit, së bashku me zonat përreth, u shkatërrua nga shpërthimi i malit Vezuv në vitin 79 pas Krishtit. Megjithatë, mbetjet e tij janë ruajtur në mënyrë të jashtëzakonshme, pasi u mbuluan për shekuj me radhë nga shtresa të trasha hiri dhe lave vullkanike, shkruan Reuters.
