Në fund ne kthehemi gjithmonë atje, tek dëshira gazetareske për të mbajtur helmetën. Në zakonin, ndoshta të kuptueshëm, por të pasaktë, për të marrë sa më korrekt gjithçka që vjen nga burime të qeverisë ukrainase. I mbani mend avionët që fluturonin mbi qytete të ngarkuar me bomba, të raportuara si të vërtetë por në fakt rezultuan videolojëra? Apo dëshmorët e Ishullit të Gjarpërinjve, cilët dëshmorë nuk u panë në fund të ktheheshin të sigurt në vendlindje? Diçka e ngjashme mund të ketë ndodhur me masakrën e Bucha-s.
Toni Capuozzo prej ditësh predikon qetësinë, ose më saktë ushtrimin e shëndetshëm të dyshimit. Ndërsa njerëzit janë indinjuar për kufomat e Buchas, për historitë e tmerrshme të torturave, për historitë e dëshmitarëve, mund të bëhen edhe disa pyetje për të dhënat e çuditshme të atyre trupave të mbetur në rrugë, për shiritin e bardhë në krahun e kufomave. Por mbi të gjitha, duhet të shkojmë atje me plumbat nëpër këmbë dhe të shohim se kush shkrepi fotografinë e “fajtorëve” të masakrës pa pasur ndonjë hetim të caktuar ndërkombëtar.
Ju mund ta mbani mend se një ditë pas publikimit të imazheve të para të Buchas, gazetat perëndimore – para së gjithash italianë – i treguan botës fotografinë e një njësie të ushtrisë ruse nga Siberia dhe treguan strofkën e kasapëve që do të mbillnin vdekjen në qytet, në periferi të Kievit. Artikuj mbi artikuj, për komandantin e brigadës 64 të quajtur “Yakuti”. Fotografia e tyre bëri xhiron e botës. Komente mbi mizoritë e Asanbekoviç dhe njësinë 51460. Titujt, “vrasësi i Buchas” dhe “përbindëshi i fundit i Putinizmit”. Problem i vogël: sipas të gjitha gjasave, ata në fotografinë e famshme nuk janë autorët e masakrës.
Luigi De Biase, gazetar i Tg5, arriti të bisedojë me disa prej tyre. Dy jetojnë në Yakutia, kanë lënë ushtrinë muaj më parë dhe nuk kanë shërbyer kurrë në Ukrainë. Në të vërtetë, ata praktikisht as nuk e dinë se ku ndodhet, pasi – siç thonë ata – nuk kanë qenë as civilë atje. Fotografia e famshme ishte bërë në Khabarovsk në vitin 2019. Pastaj Vladimir Osipov u lirua në dhjetor dhe u kthye në shtëpi. I tillë ishte edhe Andrey, një tjetër nga ushtarët sipas të cilit të gjithë shokët e tij në fotografi janë larguar prej kohësh nga ushtria.
Fotoja e tyre kishte përfunduar në gazeta përmes nëpërmjet metodës “fryrja e lajmeve”: fillimisht qeveria ukrainase publikoi akronimet e brigadave që kishin pushtuar Bucha-n, më pas uebsajti InformNapalm publikoi të dhënat e mijëra ushtarëve që shërbenin në brendësi. Informacioni u mor nga gazeta në gazetë dhe kështu u bë i njohur publikisht. Ashtu si emrat dhe adresat e xhelatëve të dyshuar, duhet thënë se prej ditësh në kanalet ruse të Telegramit pretendohej se protagonistët e asaj fotoje nuk kishin shërbyer asnjëherë në Ukrainë. Por padyshim askush nuk e besoi. Propaganda.
A ka mundësi që dy ushtarët e kontaktuar nga De Biase dhe të intervistuar nga Manifesti të gënjejnë? Sigurisht, çdo gjë është e mundur. “Shërbimi zgjati dy vjet dhe unë e kryeva atë me Brigadën 64, në Khabarovsk, në bazën Knyaze Volkonskoye – thotë Osipov – Shërbimi ushtarak përfundoi në dhjetor dhe unë kam jetuar gjithmonë këtu me familjen time”. Andrey thekson: “Bashkë me atë fotografi, ditë më parë u bënë publike të dhënat e mia personale. Të parët që e vunë re ishin disa miq. Ata më paralajmëruan. Më pyetën se çfarë po ndodhte. Kam marrë mesazhe me sharje dhe kërcënime. Kalova në shok. Siç mund ta kuptoni është një situatë e keqe”.
